En film met Nicolage Cage over Nickolage Cage met een titel die duidelijk vol zelfspot zit. En niet alleen de titel, de hele film zit er vol mee. Tijden lang maakte Cage film die ik niks vond, maar net als in “Pig” is Cage hier geweldig en zelf grappig net als Pedro Pascal trouwens. In het begin lijkt er weinig te gebeuren maar langzaam maar zeker ontwikkeld zich een verhaal dat misschien wel voorspelbaar is maar vooral onderhoudend is. Het “Get Shorty” einde past er precies bij. Subtiele humor maken het geheel compleet, een 8.
Koningsdag, een vrije dag midden in de week met een kans om in de ochtend in Moordrecht 8 kilometer te rennen. Net als eerdere jaren lopen we met de hele groep lopers van de inschrijftafel naar het startpunt, dit keer best een flinke wandeling. Na het aftel-start-schot begin ik aan de eerste heen-en-weer parcours van vier kilometer. Tijdens het lopen heb ik in het begin nog wel even tijd om om me heen te kijken en zie het nieuwe Gouda West. De eerste vijf kilometer loop ik onder de 4:30 min/km wat me doet beseffen dat de wekelijkse vijf kilometer parkrun die ik tegenwoordig loop, ook sneller kan. Omdat ik de laatste drie kilometer iets langzamer loop wordt ik weer ingehaald door renners die ik eerste inhaalde. Ondanks dat ik niet kan aanhaken, helpt het me om het huidige tempo aan te houden en ik kom in 36:18 over de finish. Met een veel beter gevoel dan de 10Km van vorige week.
Alweer een Scandinavische film (zie vorige week)? nee, een Viking film met een sterrencast. Alexander Skarsgård herkende ik van de serie “True Blood” en ook Nicole Kidman en Ethan Hawke doen mee. Een typisch wraak film die van het begin to het einde een duidelijk verhaal heeft. Helaas zitten er scenes in de film, zoals het dansen rond een kampvuur, die wel erg gemaakt/ingestudeerd aandoen. Van de serie “Vikings” ben ik een groot fan en natuurlijk vergelijk ik deze film daarmee. De serie wint, een 7.
Een mooie lente avond om de 10 kilometer zomeravondcup door Maarschalkerweerd te rennen. Het eerste rondje op de atteletiekbaan doe ik rustig aan want daar ga ik normaal altijd veel te hard van start. Mijn eerste kilometer tijd is is 4:30 min/km en ik denk, “dat moet vast te houden zijn”. Maar al bij het volgende kilometer punt zit ik op 4:50 min/km terwijl ik het idee heb dat ik veel te hard loop, dat beloofd niet veel goeds. En ergens rond kilometer zeven is het duidelijk ook de 4:40 min/km is onhoudbaar en ik loop de laatste drie rond de 5:00 min/km. Als ik over de finish kom heb ik alleen het gevoel “dat heb dan ook weer gehad” en omdat ik al snel in de binnenstad van Utrecht moet zijn, om op tijd voor de film te zijn, laat ik deze 10K snel achter me.
Zoals taal van de titel (The Worst Person in the World) doet vermoeden, een Scandinavische film, Noorwegen in dit geval. Een heerlijke film waarin we het leven en de keuzes van een jong vrouw op zoek naar geluk volgen. Iedere keer als het lijkt te lukken maakt ze toch weer een keuze die er voor zorgt dat ze vanaf nul moet beginnen. Door de film in te delen in hoofdstukken (12), zijn de sprongen in de tijd duidelijk te volgen. Indrukwekkend en hoogst vermakelijk, een 9.
Mijn eerste 10K dit jaar is er een waar ik in 2020 al voor inschreef en ook in 2020 zou zijn geweest als de corona periode niet voor uitstel zorgde. Vandaar de medaille uit 2020 die wordt uitgereikt aan iedereen die over finish komt. Ook dit keer staat aardig wat wind die goed te voelen is naast de surfplas in de eerste kilometers. Gelukkig heb ik geleerd van de vorige edities en loop het stuk tegenwind in groepje in plaats van alleen. Het tempo ligt dan misschien iets onder mijn ambitie maar zodra we de wind kwijt zijn kan ik het tempo opvoeren. Tot zes en een halve kilometer loop ik mijn eigen tempo een ga ‘lekker’. Dan komt er toch nog voor mij onverwacht een stuk met de wind schuin tegen.
Het kost me kracht en ik heb veel moeite met de laatste twee kilometer. Ik wordt nota bene ingehaald door de persoon die het hele stuk tegenwind op kop van het groepje liep. In 46:57 kom ik over de finish en heb ik het gevoel dat ik slecht gelopen heb. Als ik later naar mijn tijden van de vorige plassenlopen kijk blijk ik precies dezelfde tijd te hebben als mijn langzaamste plassenloop maar mijn enige 10K in 2021 was 2 minuten langzamer dus het viel uiteindelijk toch nog mee.
Na 2 jaar is het dan zover, weer een clubkampioenschap. Ik keek er al enige tijd naar uit, niet omdat ik dan een 500 en 1500 meter kan schaatsen maar om de mensen die de club maken weer eens te zien. In corona tijd heb ik wel heel veel rondjes en schaats sessies alleen gedaan. En inderdaad het is leuk om iedereen van de schaatsclub weer eens te zien, ondanks dat er wat “oud gedienden” missen. En inderdaad die 500 en 1500 meter stellen ondanks het prima ijs en geen wind, weinig voor. Met 48.48 (opening 13.03!) en 2.27.57 wordt ik derde in het klassement. Dat de laatste 2 ronden van de 1500 exact hetzelfde waren (39.94) geeft al aan dat ik pas op gang kwam toen de wedstrijd was afgelopen. En dan is er nog de team sprint. De vorige clubkampieonschappen ( Clubkampioenschappen S.C. Gouda 2020 ) voor mij het leukste onderdeel, blijkt ook dit keer weer het leukst om te doen. Ik ben de tweede in het rijtje van vier en als de eerste (str)rijdster van ‘kop’ af gaat lijkt het tijdens mijn versnelling of er een heel peloton rijders achter me zit. Het blijkt inderdaafd dat het andere team inmiddels is aangesloten. Het lukt me niet ze af te schudden, gelukkig hebben de andere twee team-leden meer in hun mars en nemen ze afstand. Het lukt ze zelfs om bijna de verloren achterstand weer terug te winnnen. De prijsuitreiking is een gezellige afsluiting van deze (late) avond die ik met veel plezier heb beleefd, mede door het fanatisme van de deelnemers, de verbeten gezichten van schaatsers die voor het eerste in hun leven een 1500 meter reden en de wedstrijd spanning die er toch nog is.
Het was een verrassing (Sneak?) voor mij want van deze film had ik nog niet gehoord. Na een fly-over van het haven gebied van het huidige Belfast veranderd het beeld in zwart-wit en zitten we in de eind jaren zestig. En zien de stad door de ogen van een negen jaar oude jongen. De werkelijke tragedie zit in wat z’n ouders ondergaan tijdens de rellen in Belfast van die tijd: blijven of vertrekken. Helaas begint een en ander al snel te vervelen en begint het op te vallen dat alles zich afspeeld in een wel heel duildelijk decor. Het lijkt contstant of om de hoek van de straat ook echt het einde van de studio is. En dan is er nog Judie Dench die een oude vrouw speelt in die jaren 60, maar ik ken haar in de huidige tijd al als oude vrouw en dus lijkt het voor mij dat ze daar geheel niet op hat plek is. Regiseur en schrijver van de film Kenneth Branagh maakte een film die een ode is aan Belfast maar mijn niet kan bekoren, Een 6.
Vijftig ronden op het bord en negentien deelnemers, als ik zie wie, weet ik voor de start al wat er gaat gebeuren. Er gaat vanaf het begin hard gereden worden en ik zal moeite hebben met die snelheden (rondjes 29/30). Inderdaad komt mijn voorspelling uit. Al na vijf ronden moet ik het peloton laten gaan, ik heb vooral moeite met de snelheid in de bochten, ik vlieg er iedere keer bijna uit en laat een gaatje vallen dat ik op het rechte stuk wel weer dicht kan rijden maar na tien bochten lukt dat dus niet meer. Het ijs is prima “glij-ijs” en ik blijf zo lang mogelijk door rijden. Na 38 ronden moet ik stoppen als achterblijver, ik ben dan al minstens drie keer door het peloton voorbij gereden en heb zo’n 30 ronden solo gereden. Moe maar voldaan sluit ik zo het Marathon seizoen af. Omdat ik ben bij alle wedstrijden die punten opleverden ben komen opdagen, ook als er bijna niemand mee deed, wordt ik 12de in het eind-klassement. Het lijkt een top prestatie, maar ik ervaar dat niet zo. Volgend jaar weer bij de C2, want na tien marathons is wel gebleken, de C1 gaat me te hard.
Een film met Mads Mikkelsen in het Deens (met een Deense regiseur) is een stuk geloofwaardiger dan in het Engels. Behalve het verwachte geweld, zit de film vol emotie en humor. Langzaam maar zeker wordt de achtergrond van de verschillende karakters duidelijk. Het verklaart hun handelen en geeft de film veel diepte. Ondertussen wordt je hen en weer geslingerd tussen een lach, een traan en afschuw. Het wordt allemaal prachtig in beeld gebracht op een typisch scandinavische manier. Gewoon een hele goede film, een 8.
