Alain z'n Weblog

Al van het begin kwam het type film van deze sneak me bekend voor. In de pauze werd het bevestigd tijdens het uitdelen van de vrijkaartjes (voor degene die de film goed had voorspeld). Het is een film van een Ierse regisseur Ken Loach die al vaker films maakte over Ierse kans-armen. Zoals een hele genre aan Ierse films ook hier een mengeling tussen humor en droeve ellende. Wat deze film echter bijzonder maakte was dat het ook over whisky gaat, soms kon ik de Single Malt bijna ruiken of zelf proeven als er op het scherm iemand een voorzichtige slok nam van een hele dure whisky. Maar desondanks wat veel clichés en “feel-good” een 7.

Een film over een getrouwde vrouw die verliefd wordt op een andere man klinkt als een eenvoudige “tear jerker” en bij het begin is het het moeilijk te bepalen welke richting de film opgaat. In het begin gebeurd er wel heel veel erg toevallig. Maar door de rustige en sfeervolle opbouw valt alles logisch op z’n plaats en zijn de keuzes die de hoofdpersoon maakt verklaarbaar. In de vaak heel gestileerde maar niet “overdone” scènes komen de rollen heel natuurlijk over. En favoriet van mij in komische films, Seth Rogen is als “bedrogen man” ingetogen grappig (anders dan in bijv. “Knocked Up”) en bekijkt de wereld met humor op een geloofwaardige manier. Ik vond het een heerlijke film, een 8.

De eerste sneak van de maand, dus weer een sneak quiz. Het thema dit keer: “Klassiekers”. Een echte klassieker in de film wereld kent verschillende ingrediënten zoals romantiek, moord, humor. muziek en quotes. Van ieder van die onderwerpen kregen we klassieke film fragmenten te zien. Ook dit keer weer vragen waarvan je denkt, die zou ik moeten weten, maar je kan er niet opkomen en de vragen als hoeveel acteurs droegen een hoed in de fragmenten. De Quiz deed me er overigens ook aan herinneren dat ik nog steeds wat klassiekers moet gaan “her-bekijken” omdat het vele jaren geleden is dat ik ze zag. De sneak preview zelf had vooral als ingrediënt moord. Helaas is overdreven geweld in een film sinds de “nouveau violence” films geen verrassing meer en heeft Oliver Stone met “Natrual Born Killers” het thema media en geweld al lang geleden aangekaart. Blijft over de maatschappij kritische houding van de hoofdrol rollen en het gebruik van minder bekende acteurs en actrices. Alhoewel de manlijke hoofd rol een achternaam en uitlijk heeft die doet vermoeden dat het de broer van Bill Murray is. Het spannendst in de film was misschien wel de erotische spanning tussen de volwassen man en het tiener meisje. Een 7.

Een Franse film, of eigenlijk een aantal korte en soms hele korte films, over ontrouw. Alhoewel de meeste korte films op zichzelf staan valt aan het eind e.e.a. op heel grappige manier samen. Een andere overeenkomst is dat de hoofd rol(len) in bijna ieder verhaal wordt gespeeld door dezelfde twee acteurs. Daardoor zou het soms even moeilijk kunnen zijn om door te hebben dat er andere film begint, maar de acteurs spelen de verschillende rollen zo goed dat dat geen probleem is. De verhalen zijn ook heel verschillende waardoor je het gevoel hebt in een achtbaan aan gevoelens zit. Van plaats vervangende schaamte als er iemand constant de verkeerde dingen op het verkeerde moment zegt, tot een vreeslijke spanning als twee geliefden elkaar “iets” bekennen. Een 8.

Voor de derde keer (mijn tweede) vooraf aan de sneakpreview een Sneak Quiz. Dit keer met als thema “Steden”. Leuke vragen die voor iedereen te beantwoorden waren, dat wil zeggen het waren niet alleen vragen als “wie is de regisseur van deze film” maar ook “welke kleur jas had de acteur aan in dit fragment. Dan blijkt maar weer wat je allemaal mist als je een fragment/film voor de eerste keer ziet. Ik kijk al weer uit naar de volgende maandelijkse Sneak Quiz. Na de Quiz natuurlijk de sneak. In deze Frans Canadese film komt de hoofdpersoon er achter dat hij nogal wat (533) kinderen heeft “verwekt” als sperma donor. Net als de humor is het sentiment ruim aanwezig in de film. Helaas ontstijgen de soms unieke situaties niet de clichés en zie je einde al ruim van te voren aankomen. Wel gelachen, een 7.

Een franse film heeft altijd een bepaalde sfeer, die ook in deze film zit. Tel daarbij het bijna ontbreken van film muziek en een trage ontwikkeling van de gebeurtenissen bij op en je hebt een film die een sfeer neer zet waar je van moet houden. Ik vond het heerlijk en kabbelde mee naar het einde van de film terwijl onderweg er af en toe een grote golf voorbij kwam. Tijdens de gehele film blijf je jezelf afvragen “wat had ik in deze situatie gedaan?”. En natuurlijk een niet Amerikaans einde dat echter zo plotseling is dat je even het moet laten bezinken om te beseffen hoe verrassend. Een 8.

Gelijk in de openings titels herken je de “hand” van regiseur/schrijver Wes Anderson. Alles is perfect gestyled en de kleuren zijn net iets te fel. Bij mij riep de film dezelfde sfeer op als “The Life Aquatic with Steve Zissou” en “The Darjeeling Limited”. Naast de standaard Anderson acteur Bill Murray een geweldige sterren cast. Maar de hoofdrollen, twee eigenwijze en door het leven getekende  kinderen, gespeeld door twee onbekende sterren, zijn degene die echt uitblinken. De humour van Anderson is weer geweldig, de situaties komisch, de personages tragisch en het blijft tot het eind spannend hoe het zal aflopen met de “love story”. Doordat het een typische Anderson film is, is het verassende er  wel een beetje af, een 7.

Dit keer een typische Amerikaanse comedy met een soort “the Dude” (Big Lebowski), Ned, die in grappige situaties en in soms in de gevangennis terecht komt door zijn domheid. Zo op de oppervlakte dus geen bijzondere film. Maar er blijkt meer achter achter te zitten. Het blijvende geloof in de goedheid van de mens en van z’n drie zussen, zijn onvoorwaardelijke onschuld en eerlijkheid die de hoofdrolspeler Paul Rudd ten toon spreid geeft je als kijker een “feel good” gevoel. Ook de manier waarop zijn omgeving hun eigen falen projecteert of zelfs wijd aan de domheid van Ned is herkenbaar, maar doordat Ned eerlijk naar zich zelf te blijft komt z’n omgeving vanzelf tot inkeer. En natuurlijk, zoals het hoort, een happy end. Een 7,5

Deze sneak een Nederlandse film die volgende week in première gaat. Omdat Carice van Houten en haar echte zus Jelka er in mee spelen was er al aardig wat publiciteit rond deze film, over tweeling zussen die hun draagmoeder (of zoals het in de film wordt genoemd baarmoeder) in Amerika opzoeken. In Black Butterflies vond ik Carice weinig toevoegen, maar in deze film maakt ze alles weer goed. Ook houdt ze gewoon haar kleren aan, als je niet begrijpt wat ik bedoel zet dan de scènes met Carice in “Game of Thrones” maar eens achter elkaar. De drie hoofdrol spelers (Carice,  Jelka van Houten en Holly Hunter) spelen heel goed en met plezier vooral Jelka vind ik uitblinken. Op de rij achter ons kwam in de pauze de opmerking: “nou ja, eigenlijk gaat het nergens over” en dat terwijl juist door zijn eenvoudigheid (weinig acteurs, rustige scènes met af en toe een uitspatting) deze road-movie heel intens overkomt. Samen met de beelden van het Amerikaanse landschap die zeer geschikt zijn voor in de bios, vond ik het een heel leuke film. Een 8. En ook nog vrij kaartjes voor de volgende week gewonnen door de film titel van deze week, vorige week goed te voorspellen.