Alain z'n Weblog

Dit is voor mij de laatste zondagavond marathon van dit seizoen. Als we om half elf klaar staan voor een wedstrijd over 50 ronden, hebben we volgens de scheidsrechter nog een half uur. Het blijkt precies genoeg. Door de plotselinge kou is het ijs van goede kwaliteit en kan er in een aardig tempo gereden worden. Al in het begin doe ik mee met een ontsnapping terwijl ik het zelf niet door heb. Even lijkt het er op dat het peloon breekt, maar alles komt toch weer bij elkaar. Voor de eindsprint begint hebben 2 rijders een voorsprong maar ze raken die kwijt in de laatste twee ronden. Ik rij dan ergens rond de tiende plek maar het lukt me niet om verder naar voren te komen. Een twaalfde plaats is het resultaat. (ronden tijden)

Na het succes van vorige week heb ik hoge verwachtingen van deze C2 marathon over 40 ronden. Maar anders dan de vorige keer ligt het tempo wel weer aardig hoog en kan ik het allemaal net bijhouden. Als er een groep van een man of acht ontsnapt rijden er steeds rijders naar dat groepje. Ik kan niet achterblijven en ook ik rij het gat dicht, het kost me veel kracht en kan nauwelijks aansluiten. Het blijkt allemaal vergeefs, het wordt uiteindelijk toch een eindsprint. Ik rij bij de eerste tien maar kan niet verder naar voren. De laatste ronde rijden er twee schaatsers in de weg die niet mee sprinten maar wel strak langs de binnenkant rijden. Als ik er voorbij ben, ben ik mijn tempo kwijt en eindig als 12de.

Slecht 30 rijders verschijnen aan de start van de C2 over 40 ronden. Door het ontbreken van enkele schaatsers die het tempo vaak hoog houden, wordt het een rustige wedstrijd. Soms ontsnappen enkele rijders toch aan het peloton, maar ze worden snel terug gehaald. Ik probeer nog wat af te stoppen voor een clubgenoot die weg rijdt met een groepje maar het peloton is met een korte versnelling toch weer bij. De omroeper geeft het al aan 8 ronden voor het einde “Dit wordt een peloton sprint”. Omdat ik al de hele tijd voorin mee rij hoef ik weinig moeite te doen om 3 ronden voor het einde bij de eerste 10 te rijden, een prima positie om mee te sprinten met het peloton. Plotseling rij ik achter de leider in het klassement die al enkele keren de sprint heeft gewonnen. Ik kan hem blijven volgen to de finish. En omdat hij iedereen voorbij rijdt zit vlak voor de finish rond de derde positie. In mijn ooghoek zie ik dichtbij schaatsijzers naar de eindstreep gaan, ik steek snel mijn linker been (op het ijs) naar voren. En ja hoor, na enkele jaren weer eens een “podium plaats” bij de C2 Marathon. Want alhoewel de transponder om mijn rechter been als vijfde over de finish ging, oordeelt de jury aan de hand van de camerabeelden en mijn linker been, dat ik als 2de over de finish ging.

Het word een wedstrijd over 50 ronden waar in het begin een aardig constant tempo in zit. Na de tussensprint is de rust echter voorbij en proberen er verschillende schaatsers weg te rijden. Ik blijf ergens in het midden van het peloton rijden en hoop op een eindsprint die er ook inderdaad komt. Dat betekend dat ik een ronde of zes voor het einde meer voorin ga rijden en probeer die positie te behouden.  Twee ronden voor de finish begint het sprinten al en het lukt me bij te blijven maar echt versnellen gaat niet meer en alhoewel ik de laatste honderd meter nog rijders kan inhalen wordt ik 17de. (ronde tijden)

Leuk om te zien dat veel andere Schaatsclub Gouda rijders een stijgende trend laten zien, ze rijden steeds beter en eindigen verrassend voorin. Voor mij lijkt die trent juist anders om. Want Ondanks of dankzij een verkoudheid werd deze C2 marathon een herhaling van vorige week. Het grootste deel van de veertig ronden reed ik voorin. Tot 2 ronden voor het eind de eindsprint begon en ik onmiddellijk voelde dat ik niet sterk genoeg was om met de rest mee te versnellen. Mensen waarvan ik wist “daar moet ik achter zitten om goed te finishen” reden zonder moeite bij me weg en ik werd zelf de laatste 300 meter nog ingehaald door iemand die met z’n handen op z’n rug reed. Dus terwijl ik tijdens de wedstrijd steeds beter kan meekomen gaat de eindsprint steeds minder. Een 29ste plaats was het resultaat. (ronden tijden).

De buiten temperatuur van -2 beloofde een gladde en snelle ijsvloer voor de 40 ronden van de C2. Al vanaf het begin wordt er stevig door gereden en al snel zit ik in een groep van een rijder of 15 die een voorsprong hebben. Niet iedereen in de groep heeft door dat we een voorsprong hebben. De groep verliest helaas z’n voorsprong en als daarna weer een groepje ontsnapt ben ik te vermoeid om weer mee te gaan. Het groepje blijkt een serieuze voorsprong te krijgen en 5 rijders pakken een rondje. Dat betekend eerder afsprinten voor het peloton. Bij het rondenbord op 6 zal de bel voor het peloton klinken zo wordt duidelijk. Met nog twee ronden te gaan begint het peloton al te sprinten, ik zit achterin en het ukt me niet om ook maar iets naar voren te komen. Uiteindelijk ga ik als 31ste over de streep, maar ondanks de slechte klassering hou ik wel een goed gevoel aan de wedstrijd over. (ronde tijden)

Een kleine opkomst en een rustig begin. Deze C2 marathon over 30 ronden lijkt vanaf het begin af te stevenen op een eindsprint ondanks verwoede pogingen van de veteraan die het iedere wedstrijd meerdere malen probeerd. Ruim voor de eindstreep zorg ik er voor dat ik voorin in het peloton zit. Als de laatste twee ronden ingaan ben ik klaar om aan de eindsprint deel te nemen. Het lukt me om niet ingesloten te raken en de laatste bocht buiten om te versnellen, maar het is allemaal niet snel genoeg, ik eindig als 11de terwijl de rijders waar ik bij het klinken van de bel achter reed veel verder voorin eindigen. ( ronden tijden )

Na een drukbezocht C4 en C3 marathon, was het na de dweil tijd voor de C2 met een wedstrijd over 50 ronden. Al snel werd duidelijk de “usual suspects” hun best gingen doen om aan het peloton the ontsnappen. Een moment van rust was er dan ook bijna de hele wedstrijd niet. Alleen na de tussensprint had ik het gevoel dat er even rusting aan werd gedaan. Omdat het aantal rijders dat serieus kan deelnemen aan de eindsprint steeds groter wordt, wordt het tegenwoordig al 10 ronden voor de finish belangrijk om een positie vooraan in het peloton te veroveren. En die positie tot 2 ronden voor het einde te behouden. Ondanks dat ik het idee had dat ik achter de juiste sprinters zat, ging ik toch de laatste ronde in opgesloten in het sprintende peloton. Het lukte voor de verandering eens om nog wat posities op te schuiven nadat ik de ruimte kreeg. Op de finish haalde ik nog iemand in maar omdat mijn been zonder de transponder voor was, was dat niet duidelijk in de transponder uitslag. Jammer dacht ik nog, maar de jury plaatste me in de officiele uitslag toch een plaats hoger: 14de. (ronde tijden)

Een klein peloton voor de 40 ronden bij de C2 dit keer. De lage temperatuur en een dweil maken prima glij-ijs en vanaf het begin gaat het goed. Een lang peloton geeft aan dat het tempo hoog licht. Er zijn echter nog regelmatig pogingen om te ontsnappen. Het tempo valt vlak voor ronde 20 even stil, precies als de bel gaat voor een tussensprint: Pepernoten voor de eerste drie.  Vanuit het midden van het peloton rij ik naar voren en blijf doorrijden zodat ik als eerste de bocht uit kom en als eerste de bocht weer in ga. De laatste honderd meter van de sprint hoor ik achter me roepen “blijf rijden” en ik mag als eerste over de streep. Het kost me minstens 10 ronden om te herstellen van de inspanning. Met nog twee ronden te gaan is er één rijder met 50 meter voorsprong. Een eind sprint is onvermijdelijk en zodra de “andere veteraan” van SC Gouda begint te sprinten, rij ik er achteraan. Het lukt me niet om direct achter ‘m te blijven en ondanks dat ik nog aardig weet door te rijden wordt ik ingehaald door het sprintende peloton en eindig ik als 10de. (ronde tijden)

Wegens tijdgebrek “slechts” 30 ronden voor de C2, die slechts met rijder of 30 starten. Geen mooi glij ijs, maar ijs waarop iedere afzet kracht kost, zeker omdat er na de C3 niet was gedweild. Het was gelijk te merken, het tempo lang niet bijzonder hoog. Een langgerekt peloton waar ik voorin prima mee kan rijden maar de versnellingen me veel kracht kosten. Als er een groep van een man of 7 weg is met een rijder van S.C. Gouda erbij kom ik op kop van het peloton en ga relaxed op kop rijden om “af te stoppen”. Dat lukt aardig maar helaas lukt het slechts twee van de kopgroep om echt weg te blijven. Al na 25 ronden mag het peloton afsprinten, ik zit aardig voorin en ondanks dat ik in de bocht nog aardig gehindert wordt eindig ik als 12de, eindelijk weer eens in in de buurt van de eerste tien. (ronde tijden)