Na enthousiaste verhalen over de schaats clinic van vorig jaar laat ik me overhalen om dit jaar mee te gaan naar Inzell. Ik schrijf overhalen omdat ik het eigenlijk zonde vind om zo ver te rijden richting sneeuw voor een paar dagen schaatsen, liever zou ik dan gaan skien dacht ik altijd. Maar het blijkt inderdaad een geweldige (of is het bijzondere) ervaring. Op de overdekt baan krijgen we schaatsles van Sandra ‘t Hart en Wieteke Cramer: Drie dagen twee keer per dag, anderhalf uur. Nog nooit stond ik 9 uur in 3 dagen op zulk geweldig ijs met zo’n klein groepje rijders. Het ijs is als een spiegel en glijdt geweldig en blijft dat, ook na anderhalf uur. De instructies van Sandra en Wieteke dagen me uit om een stap verder te gaan in de techniek van het schaatsen. Omdat er bijna niemand op het ijs is, is er de ruimte om van alles uit te proberen. De uren op het ijs vliegen voorbij en elke keer als de dweilmachine het ijs op komt vind ik het jammer dat er weer een sessie voorbij is. Naast het schaatsen is er nog ruim de tijd om het “gewone” vakantie gevoel te hebben. We drinken koffie buiten in de zon op het terras van de Dorfbäckerei na de ochtend schaats-sessie. 
Daarna lunchen we uitgebreid in het hotel en eten heerlijke gerechten na de na-middag schaats-sessie in dat zelfde hotel. Als dan ook nog blijkt dat de hotel eigenaar mijn favoriete whisky heeft kan mijn avond niet meer stuk. De tijd tussen de lunch en de namiddag schaats-sessie gebruik ik om hard-te-lopen door het prachtige landschap van Inzell of om relaxend op bed een film te kijken. Het gezelschap van een groep schaatsliefhebbers die het behalve over schaatsen ook over dagelijkse onderwerpen nadenken, praten en lachen maakt het geheel compleet. Was ik de woensdags op de heenweg die iets meer dan 10 uur duurde nog een beetje gereserveerd over schaatsen op een Duitse ijsbaan bij de Oostenrijks grens, op de terugweg zit met heerlijk schaats gevoel in de auto en weet ik zeker dat ik volgend jaar weer wil.