Een film met Russell Crowe, maar ook met Russell Crowe als director en screenplay schrijver. Het blijkt te veel van het goede. Het verhaal is voorspelbaar, Russell speelt wat stijfjes en de decors boeien ook niet. Het is gewoon een onderhoudende film om thuis op de bank te kijken, maar in de bios zag ik geen meerwaarde, een 6.
Ook dit keer getriggerd door de trailer. En wederom een vreemde film en ook nog eens twee en een half uur. Maar de tijd vliegt voorbij en het eind komt als een verrassing. De humor maakt je niet alleen aan het lachen, soms krijg je er plaatsvervangende schaamte van. Toch blijf je de serieuze ondertoon voelen. Misschien dat einde een beetje afgeraffeld is en sommige grappige situaties te ordinair zijn, maar ik vond het een heerlijke en grappige film, een 8.
De trailer had ik al gezien en het is ook een Netflix film, kortom geen echte sneak preview. Maar wel een verrassing. Adam Driver is geweldig op z’n plek in deze meestal absurde film. Als “vader van gezin met buikje” vind ik ‘m vele veel beter dan in Star Wars als de zoon van Han Solo. Behalve de referentie naar verkeersongelukken die in Amerikaanse films steeds heftiger worden, is het geluid ook iets wat opvalt. Er wordt constant door elkaar gepraat maar toch is alles duidelijk te verstaan, ten minste als het de bedoeling is dat je het verstaat. De supermarkt scenes doen me denken aan Wes Anderson films. En wat blijkt ze hebben samen aan enkele Wes Anderson films gewerkt. Een 8.
Net als de vorige keer, snel ijs en de vaste fotograaf langs de kant. De eerste tien ronden van de veertig gaan hard, er worden veel pogingen gedaan om aan het peloton te ontkomen. Ik doe soms mee met zo’n poging maar ook rij ik af en toe een gat dicht naar enkele ontsnapte rijders, iedere neem ik gelijk het hele peloton mee. Om te voorkomen dat ik net als de vorige keer helemaal niets meer overheb voor de eindsprint maak ik ook af en toe de keuze om gewoon een paar rondjes midden in het peloton mee te rijden. Daar zijn de tempo wisselingen een stuk minder merkbaar terwijl er wel stevig wordt doorgereden. Tijdens de premie sprint zorg ik wel dit ik weer voorin rij, de kans dat groepje probeert weg te komen na de tussen sprint is altijd groot. Maar ik die poging mislukt. Met nog iets meer dan tien ronden te gaan lukt het 1 rijder om te ontsnappen en heeft al snel honderd meter voorsprong. Het peloton probeert nog wel om er naar toe te rijden maar het lukt de eenling toch om zijn voorsprong naar tweehonderd meter te vergroten. Vlak voor de eindsprint ben ik even de war, moeten we nu nog drie of twee ronden? Dan hoor ik de bel voor de rijder die tweehonderdvijftig meter voor rijdt, nog anderhalve ronde dus. Op dat moment zit ik opgesloten in het peloton maar gelukkig lukt het me om de bocht voor de bel buitenom naar voren te rijden. Ik kan het tempo behouden maar moet ook de een na laatste bocht buitenom waardoor ik op dezelfde positie blijf. Spannend want we gaan drie rijden dik door de bocht en de kans dat er iemand valt neemt toe. Ik hoor wat schaatsen elkaar raken maar iedereen blijft staan. De laatste honderd meter kan ik nog twee plekken opschuiven omdat ik de laatste bocht wederom buiten om rij met het zelfde tempo en dus het recht stuk start met een hogere snelheid. Uiteindelijk kom ik als 7de over de finish.
Het begin van de film is bijna een documentaire. Geen muziek en het achtergrond geluid van de slachterij waar de hoofdpersoon in het buitenland werkt. Terug in z’n (trieste) drop in Transsylvanië kom je er langzaam maar zeker achter wat er allemaal aan de hand is en ontwikkeld het verhaal zich in veel verschillende lagen. Helaas vind ik de hoofdrolspeler te uitdrukkingloos en passief acteren, terwijl om hem heen iedereen wel iets weet over te brengen zoals zijn zoon die weigert te spreken. Een 7.
Een stuk kouder dan de vorige keren, dus hard en snel ijs. Bij de vorige categorieën bleek al dat wegrijden uit het peloton op dat ijs moeilijk is. En ook in onze C2 wedstrijd over 40 ronden is het moeilijk weg komen. Ik rij voorin mee en probeer af en toe mee te rijden als er rijders weg proberen te komen. Het lukt met niet, maar een groepje van vier rijders wel. Ze hebben bijna 200 meter voorsprong als er een ander groepje van vier rijders op weg gaat om de aansluiting te vinden. Samen met mijn clubgenoten probeer ik ook mee te gaan, we zijn echter te laat en het lukt niet om bij de vier achtervolgers te komen. Als het peloton weer bij ons is laat het peloton het afweten, we blijven op kop rijden en als ik me laat afzakken mag ik er op de vierde plek alweer tussen, dat schiet dus niet op. De vier zijn ondertussen bij de kop aangekomen en omdat er iemand is het niet volhoud hebben uiteindelijk zeven rijders een halve ronde voorsprong als de bel gaat. Ik heb denk ik iets te veel op kop en voorin gereden om een goede sprint te rijden en wordt 16de.
Een waargebeurd verhaal over twee jonge journalistes die de stilte proberen te doorbreken die in Hollywood rond seksuele intimidatie hangt. En dan vooral rond Harvey Weinstein. Behalve de emoties in hun werk de ze te verwerken krijgen, zijn er ook privé problemen. De frustratie die de journalistes voelen als ze proberen de slachtoffers over te halen om een officiële uitspraak te doen is vaak voelbaar in de zaal maar de emotionele gevoelens komen bij wat minder binnen. Natuurlijk is het uiteindelijk resultaat van te voren bekend en misschien haalt dat ook een beetje de spanning er af. Een 6.
Vooraf in de kleedkamer wordt er al gesproken over het inlopen van een ronde op het peloton. De hele C2 wedstrijd over 40 ronden lijkt dat dan ook het doel van een groot aantal deelnemers. Ondanks twee hele dagen schaatsen op de ijsbaan ” De Westfries” in Hoorn heb ik genoeg energie om deel te nemen voorin het peloton en af en toe een ontsnapping me te rijden. Het lukt meerdere malen om met een groepje weg te komen maar zodra de kop overgenomen moet worden is er geen initiatief en verdwijnt de kleine voorsprong. Met nog acht ronden te gaan zit ik in het midden van het peloton en dat is geen goede positie voor de eindsprint die gaat komen. Het lukt me om iets verder voorin te komen en ondertussen rijdt er een rijder weg uit het peloton en heeft een aardige voorsprong. Een clubgenoot die eerst in de C1 rijdt en dit keer aan de C2 deelneemt rijdt alleen het gat naar de ontsnapte rijder dicht. Als de de bel voor de laatste ronde gaat rijden die twee nog ver genoeg voorop om er voor te zorgen dat de eindsprint van het peloton om de derde plek gaat. Ik zit die laatste ronde op de vijfde plek in het peloton en kan mee met de versnelling. Helaas laat iemand twee plekken voor mij in de laatste bocht een gaatje vallen en in plaats van dat ik versnel in die laatste bocht verlies ik snelheid. Het gevolg is dat ik de laatste honderd meter aan alle kanten voorbij gereden wordt en uiteindelijk als 10de over de finish kom. Toch voelt het als een overwinning, twee dagen op het ijs om vervolgens een marathon te rijden met dit als resultaat was niet wat ik verwachte maar wel op hoopte.
De acteurs in deze film zoals Ralph Fines en Anna Taylor Joy doen vermoeden dat het een prima film is. En inderdaad dankzij de acteurs is het een geweldige film. Het verhaal en vooral het “desert” vind ik wat te gemaakt en dunnetjes overkomen. Maar desondanks is de hele film spannend, intrigerend en af en toe verrassend. Er komt natuurlijk ook heel veel prachtig eten voorbij, maar dat is allemaal nodig om je uiteindelijk de bios te laten verlaten met een enorme trek in een “gewone” cheese burger. Terwijl ik dit schrijf heb ik er nog steeds trek in, een 8.
Inmiddels mijn vijfde schaatsweekend met de trimmers van Schaatsclub Gouda. Dit keer op schaatsbaan “De Westfries” in Hoorn met een overnachting in Van der Valk Hoorn op loopafstand van de ijsbaan. De eerste (zater)dag krijgen we twee keer een uur en en een kwartier instructie van schaatssters Jane Ravenstein, Linda Bouwens en Iris van der Stelt. De nadruk dit keer ligt vooral op de bochten. Vijftig procent van een rondje op kunstijs is natuurlijk een bocht dus zeker niet onbelangrijk. Doordat iedere trainster verschillende instructies geeft met de nadruk op een ander deel van je lichaam lukt het me om uit die verschillende invalshoeken het gevoel te krijgen hoe ik beter door de bocht kan. Als ik ‘s avonds langs de kant, na een typische van der Valk maaltijd waar inderdaad de appelmoes niet ontbrak, kijk naar de landelijke marathon ben ik zoals iedere keer verbaasd over het hoge tempo. En na zo’n dag met de focus op de techniek in de bocht, valt op hoe iedereen in het marathon peloton anders de bochten rijdt. Na de wedstrijd drinken we in het van der Valk nog wat en blijkt dat behalve schaatsen iedereen er nog meer interessante hobbies heeft.
De tweede (zon)dag bestaat ook uit twee trainingen, dit keer door Jane Ravenstein, Linda Bouwens, Kim Lieveld en Femke Mossinkoff. Die laatste werd de dag daarvoor derde bij de landelijk dames marathon en dus nog even gehuldigd volgens de schaatsclub gouda skeeler traditie: een erehaag. Ook deze dag twee keer instructie maar met dit keer daartussen een lunch in het restaurant van de ijsbaan. Heerlijk veel geleerd wat ik zelf als schaatser beter kan, maar ook weer nieuwe inspiratie gekregen als trainer door goed op te letten hoe een en ander wordt uitgelegd. Als afsluiting een hele speciale estafette race waarbij iedereen de longen uit z’n lijf rijdt om uiteindelijk een woord van zeventien te kunnen maken van de estafette tokens. Kortom behalve serieus schaatsten is plezier het belangrijkste ingredient van het trimmers schaats training weekend.
