Alain z'n Weblog

Alweer een film met George Clooney in een hoofdrol en alweer veel gelachen. Clooney speelt in deze film “gewoon” de Nespresso man, inclusief charmerende lach en ontwijkende blik. Als eenmaal een soort gelijke vrouw ten tonele verschijnt lijkt de film even een romantische komedie te worden maar gelukkig duurt dat gevoel maar heel even en zit je daarna weer te genieten/lachen van de prachtige/leuke beelden van het Amerikaanse landschap en steden.  Alhoewel er wel wat typisch Amerikaanse plot wendingen inzitten zijn er genoeg verrassingen. Zo is het beroep van de hoofdrol speler  erg onsympathiek, maar krijg je er op een of andere manier toch waardering voor. Al met al een 8.

De eerste sneak preview van 2010 is een goed begin van het nieuwe jaar. Deze film met o.a. Cameron Diaz  is spannend en mysterieus, speelt in de jaren 70 en heeft een vleugje SF. De jaren 70 komen vooral tot uitdrukking in de kleding en de decors, voorral het behang was geweldig. De speciale effecten lijken in zo’n omgeving bijna niet op zijn plaatst, gelukkig werkt de hoofdrol speler bij de NASA zodat e.e.a. weer past. De reden dat ik erg benieuwd was naar de afloop van de film was toch wel de wil om te weten hoe het plot nu precies in elkaar zat. Voor een Amerikaanse film wordt er weinig uitgelegd en vandaar misschien dat er in de zaal tijdens de pauze een hoop mensen rondliepen met een vraagteken. Mijn cijfer?: een 8.

Eindelijk weer eens flink gelachen in de bios. Want ik vond dit een heel leuke film die start met een man (Ewan McGregor) met liefdes verdriet en daarna langzaam steeds vreemder en zelfs ongeloof waardiger wordt maar de manier waarop het wordt gebracht stoort dat helemaal niet. Het wordt zelfs steeds leuker en wordt er in de zaal hard gelachen als er een auto over een berm-bom rijdt, dat klinkt misschien vreemd en dat is het ook. Jeff Bridges speelt natuurlijk weer gewoon een hippie en Clooney een vreemde “coole” dude, maar Kevin Spacey verrast als een soort bad-guy. Genoten en gelachen: een 9.

Een film over de ellende van een veel te dik afro Amerikaans meisje. De ellende die ze me maakt is vreselijk en weet dan ook flink te ontroeren. Maar toch waren er momenten dat ik moest denken aan die film met Michelle Pfeiffer: “Dangerous Minds” en dat is helaas geen positieve opmerking. Achteraf bleek de film ook nog mede geproduceerd door Oprah Winfrey, wat de wel heel erg “politieke correctheid” verklaard. Met politiek correct bedoel ik niet dat de overheid er goed vanaf komt want de amerikaanse “welfare” wordt flink aan gevallen, maar dat goed en kwaad wel heel duidelijk gescheiden zijn, alhoewel het einde op dat gebied nog voor een kleine “verrassing” zorgt. Bij de aftiteling kwamen de namen van Mariah Carey en Lenny Kravitz voorbij, ze bleken niet de muziek gedaan te hebben, maar werkelijk mee gespeeld te hebben. Een 7.

Van oorlog films ben ik geen fan, Inglorious Basterds is de uitzondering op de regel, en ook deze keer werd dat bevestigd. De Japanners vallen China binnen en rukken op naar Nanking een groepje westerlingen probeert een massaslachting te voorkomen. Steve Buscemi is prima gecast als cynische Amerikaan die een hekel heeft aan Duitsers/nazi’s. En natuurlijk is de hoofdrol speler van “Goodbye Lenin” er ook weer als Duitser. Eigenlijk zit er weinig spanning in de film, ik had de hele tijd het gevoel dat alles goed ging komen, en ja hoor, op het eind vallen ze elkaar in de armen. Het verhaal is gebaseerd op de dagboek aantekeningen van de echte John Rabe. Een 5.