Alain z'n Weblog

Als afsluiting van het Schaatsseizoen is het bijna een traditie van SC Gouda om vlak voor sluiting van de ijsbaan, de Club-kampioen-schappen te houden. De organisatie had de touwtjes strak in de hand en de hele avond liep op schema. Fijn, want om 17:00 begonnen de kampioen-schappen en als laatste (rond 22:30) was de marathon waar ik naast de 500 en 1500 ook aan zou deelnemen. Iedereen van de Club was aanwezig, inclusief de mensen met een blessure of griepje. Een enthousiaste jeugd reed eerst 100 en 300 meter. Daarna was ik al snel aan de buurt voor mijn eerste en enigste 500meter van dit seizoen. De start lukt nog aardig maar een opening van 12.5 gaf al aan dat het geen snelle sprint zou worden. 47.09 een tijd die in het veteranen klassement nog een tweede plek opleverde, maar zelf was ik erg teleurgesteld. Zoals altijd tijdens de clubkampioenschappen is het in de kleedkamers een groot feest en wordt er wat af gelachen en gepraat. Het kon echter mijn gedachten niet afzetten van de 1500 meter die nog komen moest. Ieder jaar ga ik vreselijk kapot en valt de tijd tegen, dit jaar wilde ik één van de twee voorkomen. Tegen mijn tegenstander zei ik, dat ik onder de 2:30 wou rijden, het werd 2:29.67. Genoeg om in het eindklassement 2de te worden maar een tegenvallende tijd. Omdat ik vooral op techniek was blijven rijden ging ik niet echt volledig kappot. Dus had ik nog wat over voor de marathon van 40 ronden? Wetende dat deelnemers als Timo Verkaaik (top-divisie) en Richard Boef (1ste divisie) meerdere rondjes zouden pakken op de rest van ons mindere goden, maakte ik me niet druk over een positie bij de medaille winnaars. De eerste 20 ronden van de 40 deden we rustig aan omdat ook de ander klassen (dames 15 en heren 20 ronden) mee reden. Zodra die waren afgesprint, maakten de top schaatsers hun naam waar een viel het peloton uiteen. Ik maakte nog een vergissing door niet tijdig een gaatje dicht te rijden en raakt iets achterop. Enkele snelle mannen zaten nog achter me maar zij reden het gaatje zo snel dicht dat ik dat niet direct kon bijhouden en op mijn tandvlees het gat dicht reed. Enkele jonge rijders bleven demarreren en ik had alleen nog als doel daar in de buurt te blijven en te finishen. Dat lukte en na 37 ronden reed ik als 10de over de streep. De (nieuwe) omroeper deed het erg goed, vooral tijdens de marathon was het leuk om te horen dat hij de namen wist van alle rijders en het overzicht behield van wie waar reed. Het was weer een gezellig clubkampioenschap meet veel oude bekende, alleen daarom al, volgend jaar weer.

De laatste zondagavond marathon van dit seizoen. Na de 75 ronden van vorige keer was de 50 die op het ronden bord verscheen een kleine opluchting. Ondanks het snelle ijs lukt het drie rijders om een rondje “te pakken” één daarvan lukte dat zelfs 2 keer. Het tempo van het peloton was prima bij te blijven. De tussensprint rond het 25ste rondje zorgde voor een versnelling van het gehele peloton en koste me veel kracht, gelukkig werd er daarna weer normaal gereden. Zo’n drie ronden voor het einde, dat voor het peloton al na 45 ronden kwam,  reed ik aardig vooraan. Maar om echt naar voren de komen moest ik buiten om. Voor mij reed iemand die dat zelfde idee had, maar niet echt versnelde, er omheen lukte niet en dus zat ik 300 meter voor de finish achterin de sprintende groep van ongeveer 15 mensen.  Ik ging als 13de over de finish, tel daar de drie koplopers nog bij en ik was 16de. Maar wat bleek, één van de drie koplopers had geen transponder om en werd dus niet in de uitslag opgenomen, zo was ik uiteindelijk 15de. Van de 17 marathons die ik heb gereden (737 rondjes) telden er 15 mee voor het eind klassement (de eerste 2 waren slechts een oefening). In dat eindklassement ben ik 11de geworden met 109 punten, ik ben er tevreden mee. Jochem Uytdehaage zei vlak voor de start in de kleedkamer:  “Het is vooral leuk, die zondagavond marathon” en daar ben ik het volledig mee eens. Volgend jaar weer, en hopelijk is de opkomst van SC Gouda rijders dan ook weer zo groot  (transponder tijden)

Het is te merken dat het einde van het schaatsseizoen begint te naderen. Het aantal rijders bij de C2 is niet meer wat het geweest is, ook van SC Gouda dit keer maar 5 rijders bij de C2. Wel weer een groot aantal ronden: 75. Dit keer zonder de C1 in het peloton wat zich uitte in een veel rustiger begin. Een dweil en een buiten temperatuur van rond het vriespunt zorgde ook dit keer voor mooi ijs. Het lukte niemand om te ontsnappen aan het peloton, mede omdat er nauwkeurig op elkaar werd gelet door de rijders die boven in het klassement staan. Had ik vorige week nog af en toe moeite om bij het peloton te blijven, door het iets rustigere tempo ging het dit keer erg goed. Mijn positie in het peloton kon ik zelf bepalen en alhoewel ik het gevoel had dat ik zelfs aan beide premie sprints zou kunnen deelnemen, blijf ik uit voorzorg in het midden van het peloton rijden. Het “sparen” blijkt geholpen te hebben want ik kan zelfs na 74 ronden de laatste ronde mee met de eind sprint. De rijder die ik vorige keer 1 centimeter voor de streep nog voorbij kon, rijdt dit keer voor de laatste bocht direct voor mij. Ik blijf strak in de binnenkant van de bocht en kan daardoor onder mijn voorganger door rijden. Maar zodra hij dat doorheeft gaat hij nog een versnelling aan en op de finish lijn was ik het dit keer die een centimeter achter bleef met een 12de plek als eind resultaat. Respect voor de twee “jonkies” van SC Gouda die 1 en 2 werden. (ronde tijden)

Behalve dat dit keer het aantal SC Gouda deelnemers bij de C2 een “all time high” van 10 bereikte, werd de wedstrijd dit keer over maar liefst 70 ronden verreden. Onmiddellijk na de loze ronde vloog het tempo omhoog. Ronde twee bleek achteraf het snelste rondje van de wedstrijd. Gelukkig besloot het peloton na ongeveer 15 ronden het wat rustiger aan te doen. Prompt ontsnapte er enkele rijders aan het peloton waaronder de twee klassement leiders. Uiteindelijk lukt het 3 rijders een rondje in te halen. De 2 premie sprints zorgden in het midden van wedstrijd nog voor enkele versnellingen. 15 ronden voor het eind kreeg ik tijdens een valpartij van twee ongelukkigen een duw waardoor ik enigszins mijn linker enkel verzwikte maar gelukkig bleef staan en achter in het peloton kon bijkomen van de schrik. In de laatste 10 ronden luisterde ik aandachtig naar de omroeper en zoals verwacht werd er omgeroepen dat het peloton bij het rondebord op 6 de bel zou krijgen om af te sprinten. Ik wist me aardig voorin te rijden en op de laatste meter reed ik nog iemand voorbij, dat was me al lang niet meer gelukt. Uiteindelijk een 13de plek, en zoals ik twitterde “65 ronden: moe maar voldaan”. (rondetijden)