Alain z'n Weblog

Dit jaar kon het schaats clinic weekend wel doorgaan zelfs ondanks de zojuist aangekondigde maatregelen. Zelfs de traditie om na een vroege maaltijd een KPN Marathon Cup wedstrijd te bekijken kon gewoon live doorgaan terwijl er geen publiek was toegestaan bij de wedstrijd. Gelukkig is het mogelijk om vanuit het hotel naast de ijsbaan door enkele ramen de wedstrijd te volgen. Er is natuurlijk geen echte Marathonwedstrijd-sfeer en de mist op de baan gaf beperkt zicht maar wij waren er bij toen Sjoerd den Hertog z’n tweede wedstrijd won dit jaar. Ook Timo Verkaaik en Tom den Heijer vlogen ons 125 keer voorbij. Buiten bij de uitgang van de ijsbaan stonden we daarna als echte fans met zelf meegebrachte drank en bitterballen op de winnaar te wachten. Die kwam gelukkig ook door juiste de uitgang naar buiten onder luid applaus. Naast een heel gezellige zaterdag avond, bestonden de zaterdag en zondag overdag uit schaatsen, schaatsen, lunchen en nog eens schaatsen. Onder begeleiding van Kurt Wubben, Jane Ravenstein, Foske Tamar van der Wal, Linda Bouwens en Kim Leliveld probeerde onze groep van S.C. Gouda trimmers en andere geïnteresseerden zich te verbeteren in vooral technisch schaatsen. Het leuke en vooral leerzame van vier sessies met een verschillende trainer/coaches per sessie is dat om het zelfde te bereiken ieder z’n eigen manier van uitleggen en voordoen heeft. Wat Kurt mij vertelde en liet zien over de heup-inzet en de zwaai van het been recht naar voren kon ik moeilijk toepassen. Maar door de andere benaderingen van het zelfde “probleem” door Foske, Jane en Kim had ik uiteindelijk het gevoel te pakken. Ergens was het de combinatie van knik in de heup, kin en neus recht boven standbeen, been van achter naar voren zwaaien en een verticaal bovenbeen die er toe leiden dat ik nu weet wat ik beter kan doen. Na 45 jaar schaatsen leer ik nog steeds volop van dit soort intensieve schaats dagen. Een leuk en leerzaam weekend, volgend jaar weer.

Aan het einde van de avond sta ik klaar tussen 20 andere C1 rijders voor een wedstrijd over 50 roden. Net als de vorige keer, proberen er direct na de start al rijders te ontsnappen aan het peloton en rij ik in ronde zes een rondje 31.2. Ook de ronde daarna gaat in een heel hoog tempo en bij de tweede bocht gaat het mis. Ik heb geen idee of ik iemand raakte of gewoon zelf de de oorzaak was maar ik glij onderuit, vlieg de bocht uit en beland in de luchtkussens langs de baan. Als ik opsta heb ik pijn in mijn schouder en komt het peloton alweer voorbij. Kortom voor mij is de wedstrijd afgelopen als eerste af”valler”.

Na de succesvolle eerste training marathon sta ik vol goede hoop klaar voor de tweede C1 marathon van het seizoen. Deze 50 ronden is “voor de punten” en dat is te merken. Zelfs in de loze ronde is het onrustig. Na start gaat het tempo snel omhoog en na vier ronden rij ik mijn snelste ronden van de avond twee keer 31.3. Het is genoeg om in het peloton te blijven terwijl een aantal rijders wegrijden met rondje 30, en 29. Even kan ik in het peloton blijven, maar bij de volgende versnelling lukt het me niet meer om bij te blijven. Ik raak achterop met enkele andere rijders die het hoge tempo ook even te veel vinden. Ik rij op kop van het groepje en zie de afstand tot het peloton nog verder stijgen. De rijders achter mij hebben het ook door. Er roept er nog een “Kom op Alain” als ze in de bocht onder mij langs rijden. Ze weten de aansluiting met het peloton weer te maken maar ik kan niet met ze mee en rij nog enkele ronden alleen. Na 22 ronden kom ik overeind en verlaat het ijs. Een groepje C2 rijders dat langs de kant naar de C1 wedstrijd laat me weten dat ik volgende week gewoon weer welkom bij de C2 ben. Maar voorlopig laat ik me nog niet “terug vallen”, volgende week gewoon weer C1.

Een jaar geleden was de eerste ook de laatste marathon van het seizoen, dit keer verloopt dat hopelijk anders. Wel doe ik weer mee met de C1 ondanks dat de verleiding om me weer in te schrijven bij de C2 groot was. De organisatie neemt de tijd en na iedere categorie is er een dweil. Eindelijk aan de start van de veertig ronden zie ik me omringd door oud gedienden maar ook door een enthousiaste groep jonge rijders. Al tijdens de loze ronde wordt duidelijk dat die jonge rijders nog wat te leren hebben. Ze fladderen rond het in peloton en rijden buitenom zo’n 15 tot 30 meter per rondje meer dan de ervaren rijders die in een constant tempo, of een voorsprong nemen of rustig als peloton blijven rijden. Ik rij ondertussen constant op mijn maximum maar gelukkig heeft de rest dezelfde cadans en als ik denk, nu even rustig, gaan ook de meeste iets rustiger. Na een ontsnapping van een groep van acht lukt het uiteindelijk twee rijders om een ronde in te lopen en moet het peloton bij het rondebord op zes afsprinten. Ik doe niet mee met de sprint maar ga zeker met een heel goed gevoel over de finish: ik heb de 33 ronden van de C1 in een hoog tempo volledig uitgereden! Als ik van het ijs stap voel ik in mijn benen de 10km hardlopen van de ochtend. Dit was een een “training” marathon, volgende week de eerste echte.