Alain z'n Weblog

De twee proef marathons gingen nog over 30 ronden, nu stonden er voor de C2 al 35 op het programma. Even het leek het, of het C2 peloton het daarom rustig aan zou doen. Maar na de tussensprint ging het tempo omhoog en ontsnapt een groep rijders. De voorsprong van 150 meter wordt niet groter omdat het peloton flink blijft doorrijden. Als het achtervolgende peloton in tweeën raakt zit ik in de 2de groep en weet dat ik naar de 1ste groep moet rijden om nog kans te maken op punten. Het lukt me om het gat, op techniek, dicht te rijden. Onmiddellijk als ik aansluit begint de groep zich voor te bereiden voor de eindsprint. Terwijl ik naar voren probeer te komen rijden andere sprinters al voorop. De laatste ronde probeer ik buitenom te versnellen, maar door de drukte in de bocht lukt dat maar een beetje. Ik eindig dan ook als 20ste, terwijl ik het gevoel had dat er meer in zat. (rondetijden)

Na een 10 kilometer prestatieloop eerder op de dag had ik het vermoeden dat deze 30 ronden “proef” marathon een zware opgave zou zijn. Het viel allemaal mee en ik kon de hele wedstrijd het peloton goed bijhouden. Het ijs was goed en het was mogelijk om technisch te rijden. Het lukte me zelfs om met een rustige slag een gat in het peloton dicht te rijden. Tijdens de tussensprint “voor een reep chocola” ging het tempo even omhoog, maar ook dat kon ik bijhouden. De laatste ronden van de wedstrijd kwam ik echter pas laat op gang. De laatste bocht lukt het nog wel om nog goed te versnellen en zo naar een 15de plaats te rijden. (ronden tijden)

Snel nog even het eerste ijs aangeraakt in Dordrecht afgelopen donderdag, anders zou deze marathon over 30 ronden mijn eerste slagen op het ijs zijn en dat was vorig jaar minder goed bevallen, zeker in de bochten. De opkomst is in de C2 groot en met die grote groep schaatsers, met verplichte helm, begin ik aan de marathon. Tot aan de tussensprint bij ronde 16 blijf ik midden in het peloton rijden. Ik kan de versnellingen goed bijhouden en het lukt me om na de tussensprint steeds verder voorin te gaan rijden. Enkele ronden voor de finish is er een klein groepje rijders aan het peloton ontsnapt. Ik zie iemand versnellen waarvan ik weet dat hij de laatste ronden goed kan doorrijden. Ik blijf in zijn slag en we rijden weg van het peloton naar het ontsnapte groepje waarvan er nog drie bij elkaar rijden. De andere halen we langzaam maar zeker in. Ik schrijf “we” maar ik zit tot aan de finish achter die ander, achteraf had ik misschien de laatste bocht nog voorbij mijn “hulp naar voren” kunnen rijden maar met de vijfde plek ben ik heel tevreden. (ronden tijden)

Via Facebook ontdekte ik een door RedBull georganiseerde wedstrijd in Thialf op maandag avond 21 maart 2016 : Kjelds Vliegende Start. deelname was eenvoudig: registreer je Transponder op de RedBull site en de 16 schaatsers met het snelste rondje op een ijsbaan van 400 meter mogen mee doen. Natuurlijk zijn mijn ronde tijden niet echt snel, maar toen ik naar de tussenstand keek zag ik dat er pas 20 mensen zich hadden geregistreerd. Dan maak ik misschien nog kans dacht en ik schreef me in. Natuurlijk vertelde ik dit event tegen niemand van mijn schaatsclub, zo zou het aantal deelnemers klein blijven dacht ik. Tijdens het begin van de woensdagavond training toen de baan nog vrij leeg was reed ik opzettelijk een snel rondje. Toen 13 maart de inschrijving sloot bleek dat ik zelfs tijdens een officiële 500 meter niet sneller was dan dat rondje op de training. Ik eindige in het klassement van RedBull als 45ste. En alhoewel er vast wat mensen uit het klassement zouden verdwijnen omdat ze bijvoorbeeld een onmogelijk rondje van 23 seconden reden was ik niet in de veronderstelling dat ik met Kjeld Nuis zou gaan schaatsen. Maar op donderdag 17 maart kreeg ik een mailtje van de organisatie, ze wilden graag inventariseren wie er aanwezig kunnen zijn, ik antwoord bevestigend. En wat schetst mijn verbazing op vrijdag middag kreeg ik via email dat ik mee mag doen. Natuurlijk weet ik dat ik als 45ste geen enkele kans maak om Kjeld Nuis ook maar een beetje bij te kunnen houden. Maar zo’n kans om in Thialf met Kjeld Nuis te schaatsen krijg je natuurlijk maar 1 keer in je leven. En dus sta ik op maandag 21 maart om 20:15 op het ijs van Thialf met 13 anderen (2 hadden zich afgemeld) in de starthouding 50 meter achter Kjeld Nuis in mijn 30 jaar oude paarse schaatspak. Als na een mislukt poging dan toch het startschot (met een echt start pistool) klinkt rij ik 2 rondjes zo hard mogelijk waarbij ik bijna uit de bocht vlieg. De eerste ronde vallen er geen rijders af door de afmelding. Maar zoals verwacht en alhoewel ik het idee heb dat ik op de streep nog een rijder inhaalde die gelijk na doorkomst opgeeft wordt mijn nummer omgeroepen en moet ik stoppen. Het is snel voorbij maar ik heb er van alles aan overgehouden. Naast een schaatsdoek, bidon met eigen naam, rugzakje, RedBull drank en een half uur schaatsen op het geweldige ijs van Thialf, ook een rondje 29.4 en een foto met Kjeld. Het was een flinke rit met de auto, maar het  was het allemaal waard, ik vond het erg leuk om te doen.

Bij aanvang van de laatste Marathon van de Zondagavond competitie lijkt het er op dat het een spannende wedstrijd gaat worden. Prima ijs, “slechts” 40 ronden en de top van het klassement is aanwezig. Al snel probeert er een groep van 8 rijders weg te komen. Als ik zie dat daar twee SCGouda rijders bij zitten, ga ik uitgebreid op kop rijden op het tempo laag te houden, dat lukt even maar de ontsnapten worden snel terug gehaald zodra ik van kop ben. Er zijn nog enkele individuele ontsnappingen maar niemand komt echt weg, daarvoor houd men elkaar te veel in het oog. Het word tien ronden voor het einde dan ook duidelijk dat het een eindsprint gaat worden. Met nog twee en een halve ronde te gaan zie enkele bekende sprinters naar voren versnellen en ik probeer mee te rijden. Met nog twee ronden op het bord lig ik 20 meter achter een groepje van zes rijders die een eindsprint aankunnen. Het lukt me niet om aan te sluiten en ik rij tot de bel voor de laatste ronde achter de feiten aan. Dan komen er rijers van achteren over me heen een de laatste honderd meter moet ik vechten om niet te veel plaatsen te verliezen. Een 12de plaats is het resultaat. Drie ronden voor het einde valt die andere Veteraan van SCgouda, daardoor kan ik hem in het klassement nog net kon inhalen. Een 22ste plaats in het eind klassement is een mooie afsluiting van het zondagavond marathon seizoen. (ronde tijden)

Met de start om 22:45 wordt dit een hele late marathon. De afstand wordt ingekort tot 40 in plaats van 50 ronden en ook het aantal deelnemers valt tegen. Het goede ijs zorgt er voor dat ik het tempo goed kan bijhouden en voorin mee rij. Als er 6 rijders ontsnappen met een SC Gouda rijder erbij probeer ik op kop het tempo van het peloton laag te houden maar al snel wordt ik ingehaald en merk ik dat met de harde wind op kop rijden geen goed idee was. Ik heb lang nodig om  te herstellen. Vier ronden voor het eind komt de ontsnapte groep dicht bij het peloton. Er is dan ook verwarring als het ronde bord op 1 staat maar het peloton nog twee ronden moet en de koplopers de bel krijgen. De sprint duurt dan ook twee ronden. Het lukt me om mee te doen met de eindsprint maar ik kom net te kort om met de juiste rijders om de 7de plek te strijden. De volgende dag zie ik de officiële uitslag die lang op zich liet wachten doordat de koplopers en het peloton door elkaar door de finish reden, ik ben 16de. (ronde tijden)

Na een korte hoogte stage skien, had ik weer zin in een marathon. Een late start en “maar” 40 ronden. Bij 10 graden buiten temperatuur is het ijs na enkele ronden een vertragende factor. Het is te merken aan de ronden tijden, echt snel gaat het niet. Ik heb geen moeite om het bij te houden. Er ontstaat enige verwarring als een rijder een rondje pakt, die een C1 rijder blijkt te zijn en dus niet mee telt voor de C2 wedstrijd. 10 ronden voor het eind wordt duidelijk dat het een massa sprint gaat worden. Niemand van de C2 heeft officieel een rondje voorsprong dus de bel zal gaan als het ronden bord op 1 staat. Twee ronden voor de bel is het dringen voorin en er wordt fanatiek geschaatst. Dat betekend dat er hier en daar wordt geduwd en dat er rijders dwars door het peloton schieten op zoek naar een goede plaats voor de sprint. Bij de bel rij ik ronde de 15de plek. Door beide bochten te versnellen weet ik naar verder naar voren te komen. Op de laatste 100 meter behoud ik positie en op de streep steek ik nog net mijn schaats voor de rijder naast me over de streep. Een 9 plek en een val als gevolg. Zonder enige schade sta ik op met een voldaan gevoel, een goede wedstrijd gereden. (ronden tijden)

Snel ijs voor 50 ronden, want eindelijk is het winter. Ik sta aan de start met mijn nieuwe schaatshelm en zal voor het eerst een marathon rijden met helm als bescherming. Bij de training beviel het dragen van een helm prima, en net als bij de training merk ik er tijdens de marathon niets van, het is net als het dragen van een muts. Door het snelle ijs lukt het niemand om te ontsnappen aan het peloton. Enkele rijders proberen het maar worden snel weer terug gehaald. Een paar keer breekt het peloton in tweeën de eerste keer zit ik in het tweede gedeelte maar het lukt me om naar het de eerste groep te rijden. Echt hard word er niet gereden, als ik een keer extra aanzet in de bocht rijdt ik gelijk 10 meter voor het peloton als ik de bocht uit kom. Ik kom snel overeind want alleen op kop kost natuurlijk te veel kracht. Tien ronden voor het eind wordt duidelijk dat het een eindsprint gaat worden. De sprinters zoeken een goede positie en ik probeer achter iemand te komen waarvan ik weet dat hij of zij aan de sprint zal deelnemen. Niets is zo vervelend als achter iemand rijden de de laatste ronde de sprint laat lopen. Ergens ronde de 15 plek ga ik de laatste ronde in, het lukt me niet mijn positie te verbeteren totdat ik uit de laatste bocht kom en de schaatser op kop valt. Gebruikmakend van de kleine chaos die ontstaat kan ik wat rijders voorbij rijden meteen 12de plaats als resultaat. (ronde tijden)

Ook dit keer was het weer erg herfstachtig warm. Maar omdat er wel gedweild werd gingen de eerste ronden van de 45 prima omdat het ijs “bleef glijden”. Omdat het C2 en C1 peloton niet echt groot zijn rijden de C1 die 45 ronden mee voor ze zelf er nog 30 rijden. Als het tempo omhoog gaat ontstaat er een splitsing in het peloton en ik zit in de eerste groep en het lijkt er of dat we met een stuk of tien rijders weg kunnen komen. Helaas lukt het niet en het peloton valt in stukken uiteen. Als er voor mij weer een groepje weg is met 2 rijders van SC Gouda, denk ik rustig aan te doen maar dat pakt verkeerd uit, ik zit opeens in de C1 groep die helemaal achter de C2 rijdt. Op eigen kracht moet ik weer zien terug te komen bij de C2 rijders, het lukt maar  het heeft veel kracht gekost. Als bij het ronden bord op zes de bel gaat sprint ik mee met de sprinters maar heb net te weinig over om een heel goed resultaat te halen. Gezien de inspanning en zelfs een enkele keer kopwerk tijdens de wedstrijd ben ik tevreden met een 14e plaats (uitslag en ronden tijden).

Geen dweil na de C3 marathon wedstrijd over 30 ronden en door de hoge buiten temperatuur geen glij ijs. Het was te merken aan de eerste ronden van de wedstrijd over 40 ronden, er werd rustig gereden. De gehele marathon bleef het tempo laag, zeker nadat drie rijders een voorsprong uitbouwden tot een ronde voorsprong. Ondanks dat ik veel voorin reed, ik kwam tot twee keer toe zelfs op kop van het peloton, zat ik vlak voor de eind sprint te ver achterin. Dat er eerder afgesprint zou  worden was wel duidelijk en de bel ging bij het ronden bord op zes. Het lukt me wel om nog iets naar voren te rijden en de laatste honderd meter kun ik nog tussen twee rijders door naar de 15de plaats rijden. (ronden tijden)