Op het laatste moment had ik besloten om toch deel te nemen aan de Flevobokaal Masters. In ieder geval aan een van de vijf wedstrijden over 12 ronden (30 Km) voor Masters M2/M3 40-54 waar in tegenwoordig bij hoor. De naam en de afstand zeggen het al, die 12 ronden worden afgelegd op de bijna 3 kilometer lange kunstijsbaan Flevonice. De wedstrijd begon om 18:55 en waar ik niet echt rekening mee gehouden had, het is dan donker. Op zich geen probleem, ware het niet dat de verlichting van die baan niet bijzonder goed is. Na het inschrijven, met een strenge controle of het materiaal wel aan de regels voldoet, stond ik dan ook aan de start zonder enig idee hoe de baan er uitzag en wat ik kon verwachten. Na de start dook het peloton het grote onbekende in, onmiddellijk had ik het “elfsteden” gevoel rijdend in een groep met elke meter een verassing. De bochten wisselden van links naar rechts. Soms was de verlichting goed soms slecht. Ook was het ijs op bepaalde stukken beter dan op andere. Maar na 2 ronden krijg ik het gevoel van controle en kon ik wat meer ontspannen rijden. De tempo wisselingen vallen mee en voor ik er erg in heb zijn er nog maar twee ronden te rijden. Omdat het hele peloton (minus de afvallers) nog bij elkaar rijd, heb ik het vermoeden dat het een belangrijke eindsprint gaat worden. De laatste echte bocht voor de finish lijkt mij een kandidaat om naar voren te komen en serieus aan de eindsprint deel te nemen beoordeel ik in de één na laatste ronde. Als de bel gaat is het duidelijk dat iedereen gaat inzetten op en eindsprint. Er wordt veel meer geduwd en passeren gaat veel minder makkelijk, niemand laat er nog iemand tussen, ik ook niet. Als dan eindelijk de laatste bocht komt, ga ik buiten om naar voren. 
Voor mij heeft iemand het zelfde idee, ik zet aan om er naar toe te rijden. Maar dan valt plotseling de schaatser voor mij en ik moet uitwijken, kom op een slecht stuk en voor ik het weet lig ik ook op het ijs. Ik kan weer opstaan, maar mijn gezicht voelt verdoofd en het vizier van mijn helm zit vol met sneeuw. Ik rij langzaam de laatste meters naar de finish. Ik heb het gehaald, maar helaas met een schaafwond aan mijn kin. In de uitslag wordt ik overigens 28ste (van de plus minus 50 deelnemers) en haal zo 3 punten voor het klassement. Na afloop twitter/instagram/facebook ik een selfie met de verwonding, het blijkt een grote hit. Ook heeft de val nog enkele andere nawerkingen waaronder een pijnlijke pols en een stijf lichaam, maar dat laatste kan ook van de 12 rondjes van 4:20 komen. Het was een geweldige ervaring dankzij het prima weer, het redelijk goede ijs, de koude buiten temperatuur van de onoverdekte ijsbaan en ondanks de val.