Omdat de eerste wedstrijd erg leuk was om te doen ondanks de val, sta ik op dinsdag weer om 18:55 weer aan de start op de bijna 3 kilometer lange kunstijsbaan van Flevonice. Al de eerste ronden van de 12 wordt er gedemarreerd en na enkele ronden is er uiteindelijk een groep van een rijder of 6 weg van het peloton. Het tempo van het peloton lijkt lager te liggen dan vorige keer, achteraf blijkt dat mee te vallen. Ik probeer zelfs een keer om mee te rijden met enkele masters die proberen naar de ontsnapte groep te rijden, maar ik trek het hele peloton mee. Met nog 2 ronden te gaan is het duidelijk dat de ontsnapte groep niet meer is in te halen en dat het peloton in de sprint de uitslag zal bepalen. Als de bel gaat, rij ik achter in het peloton. Met de val vorige keer in mijn hoofd, lukt het me niet om roekeloos op de smalle baan in te halen. 50 minuten achtereen rijden heeft ook tot gevolg dat ik niet helemaal meer stevig op mijn schaatsen sta. Verder dan enkele plaatsen kom ik dan ook niet naar voren en ik eindig slechts een plaats hoger dan vorige keer: 27ste. Toch weer heerlijk geschaatst met een “natuurijs in het schemer donker gevoel”.