Alain z'n Weblog

Na een 2 jaar weer een Cub Kampioenschap. Dat ik een 500 en 1500 reed was net zo lang geleden dus ik was benieuwd hoe dat zou gaan. Aan de start van de 500 sta ik naast degene in de master categorie die ik graag zou verslaan. De start gaat goed, maar al snel wordt ik ingehaald en ik lig al tienden achter na honderd meter. Na de buitenbocht heb ik op het rechte stuk iets om naar toe te rijden en het lukt me om de laatste 200 meter het gat niet groter te laten worden. Gelukkig weer eens een 500 onder de 47 seconden. Het aantal deelnemers aan de club kampioenschappen lijkt minder dan anders en al snel moet ik de 1500 meter rijden. Dat beperkte aantal deelnemers heeft overigens ook invloed op het aantal mensen langs de kant van de baan. Iedere deelnemer neemt immers z’n eigen publiek mee. Nu rijd ik tegen een junior die me in de kleedkamer vertelde dat z’n laatste ronde meestal z’n snelste is. En inderdaad ik rij de hele 1500 voorop en door mijn snellere eerste ronden lukt het mijn tegenstander niet me nog de laatste ronde voorbij te rijden. Als ik over de finish kom en mijn tijd zie ben ik heel tevreden, het blikt een “masters” persoonlijk record. Tijden dus niet zo snel gereden. Voor de team-sprint had ik me niet ingeschreven, maar omdat er een team om een rijder verlegen zit, word ik gevraagd om toch mee te doen. Het is weer geweldig leuk, we zijn een team van een 1 Pupil, 2 Junioren en een 1 Master. En ik ben duidelijk de Master, een van de Junioren vraagt: “Wat was UW tijd op 1500 meter?”. Op mijn antwoord zegt hij “oh, dan kunt U beter als 3de rijden”. Tja als Master wordt je met “U” aangesproken. Bij de start verbazen we ons alle drie als we achter de pupil starten hoe snel die pupil de eerste 50 meter aflegt, we moeten alle zeilen bijzetten. We winnen van onze directe tegenstander maar in het klassement eindigen we niet hoog. Dat doet er natuurlijk niet toe, het plezier van iedereen tijdens de team-spint is wat telt. Dat plezier zet zich tot slot voort in het KNSB Café van de Vechtsebanen waar met een drankje “van de club” de prijsuitreiking plaats vind.

Net als de vorige keer, snel ijs en de vaste fotograaf langs de kant. De eerste tien ronden van de veertig gaan hard, er worden veel pogingen gedaan om aan het peloton te ontkomen. Ik doe soms mee met zo’n poging maar ook rij ik af en toe een gat dicht naar enkele ontsnapte rijders, iedere neem ik gelijk het hele peloton mee. Om te voorkomen dat ik net als de vorige keer helemaal niets meer overheb voor de eindsprint maak ik ook af en toe de keuze om gewoon een paar rondjes midden in het peloton mee te rijden. Daar zijn de tempo wisselingen een stuk minder merkbaar terwijl er wel stevig wordt doorgereden. Tijdens de premie sprint zorg ik wel dit ik weer voorin rij, de kans dat groepje probeert weg te komen na de tussen sprint is altijd groot. Maar ik die poging mislukt. Met nog iets meer dan tien ronden te gaan lukt het 1 rijder om te ontsnappen en heeft al snel honderd meter voorsprong. Het peloton probeert nog wel om er naar toe te rijden maar het lukt de eenling toch om zijn voorsprong naar tweehonderd meter te vergroten. Vlak voor de eindsprint ben ik even de war, moeten we nu nog drie of twee ronden? Dan hoor ik de bel voor de rijder die tweehonderdvijftig meter voor rijdt, nog anderhalve ronde dus. Op dat moment zit ik opgesloten in het peloton maar gelukkig lukt het me om de bocht voor de bel buitenom naar voren te rijden. Ik kan het tempo behouden maar moet ook de een na laatste bocht buitenom waardoor ik op dezelfde positie blijf. Spannend want we gaan drie rijden dik door de bocht en de kans dat er iemand valt neemt toe. Ik hoor wat schaatsen elkaar raken maar iedereen blijft staan. De laatste honderd meter kan ik nog twee plekken opschuiven omdat ik de laatste bocht wederom buiten om rij met het zelfde tempo en dus het recht stuk start met een hogere snelheid. Uiteindelijk kom ik als 7de over de finish.

Een stuk kouder dan de vorige keren, dus hard en snel ijs. Bij de vorige categorieën bleek al dat wegrijden uit het peloton op dat ijs moeilijk is. En ook in onze C2 wedstrijd over 40 ronden is het moeilijk weg komen. Ik rij voorin mee en probeer af en toe mee te rijden als er rijders weg proberen te komen. Het lukt met niet, maar een groepje van vier rijders wel. Ze hebben bijna 200 meter voorsprong als er een ander groepje van vier rijders op weg gaat om de aansluiting te vinden. Samen met mijn clubgenoten probeer ik ook mee te gaan, we zijn echter te laat en het lukt niet om bij de vier achtervolgers te komen. Als het peloton weer bij ons is laat het peloton het afweten, we blijven op kop rijden en als ik me laat afzakken mag ik er op de vierde plek alweer tussen, dat schiet dus niet op. De vier zijn ondertussen bij de kop aangekomen en omdat er iemand is het niet volhoud hebben uiteindelijk zeven rijders een halve ronde voorsprong als de bel gaat. Ik heb denk ik iets te veel op kop en voorin gereden om een goede sprint te rijden en wordt 16de.

Vooraf in de kleedkamer wordt er al gesproken over het inlopen van een ronde op het peloton. De hele C2 wedstrijd over 40 ronden lijkt dat dan ook het doel van een groot aantal deelnemers. Ondanks twee hele dagen schaatsen op de ijsbaan ” De Westfries” in Hoorn heb ik genoeg energie om deel te nemen voorin het peloton en af en toe een ontsnapping me te rijden. Het lukt meerdere malen om met een groepje weg te komen maar zodra de kop overgenomen moet worden is er geen initiatief en verdwijnt de kleine voorsprong. Met nog acht ronden te gaan zit ik in het midden van het peloton en dat is geen goede positie voor de eindsprint die gaat komen. Het lukt me om iets verder voorin te komen en ondertussen rijdt er een rijder weg uit het peloton en heeft een aardige voorsprong. Een clubgenoot die eerst in de C1 rijdt en dit keer aan de C2 deelneemt rijdt alleen het gat naar de ontsnapte rijder dicht. Als de de bel voor de laatste ronde gaat rijden die twee nog ver genoeg voorop om er voor te zorgen dat de eindsprint van het peloton om de derde plek gaat. Ik zit die laatste ronde op de vijfde plek in het peloton en kan mee met de versnelling. Helaas laat iemand twee plekken voor mij in de laatste bocht een gaatje vallen en in plaats van dat ik versnel in die laatste bocht verlies ik snelheid. Het gevolg is dat ik de laatste honderd meter aan alle kanten voorbij gereden wordt en uiteindelijk als 10de over de finish kom. Toch voelt het als een overwinning, twee dagen op het ijs om vervolgens een marathon te rijden met dit als resultaat was niet wat ik verwachte maar wel op hoopte.