Alain z'n Weblog

In tegenstelling tot vorig jaar is het prachtig weer als ik ontspannen klaar sta voor de 16.1 Km. Het warme weer had me vooraf doen besluiten een manier te vinden om het tas inleveren en tas ophalen te vermijden. In mijn loopkleding met nummer, met een OV kaart, een betaal kaart en de huissleutel in een plastic zakje in mijn broekzak stapte ik op de trein naar Amsterdam. Ruim op tijd om op de foto te gaan met de rest van lopers van Royal Dutch Shell en zelfs nog enkele oud-collega’s te spreken van Portavita en Surf Sara. De eerste 2 kilometer blijk ik op een constant en normaal tempo te lopen, verrassend omdat in het hectische begin en de IJ-tunnel er meestal voor zorgen dat ik te hard weg ga. Tot 5 kilometer blijf ik net onder de 4:30 min/Km lopen maar dan begin dan merk dat mijn hardslag vrij hoog zit en mijn tempo begint af te nemen. Ondanks de warmte vermijd ik de tuinslang douches die onderweg door de bewoners langs de weg van het parcours worden verzorgd. Het valt me ondertussen ook op dat er minder publiek langs de weg staat dan andere keren toen het mooi weer was. Ook heb ik geen enkel behoefte aan water bij de drink posten. Misschien had ik toch iets moeten drinken. Iedere kilometer gaat mijn tempo omlaag met gelijkblijvende hardslag en met nog 3 kilometer te gaan voel ik dat het wel heel langzaam gaat. Omdat om mij heen nog maar weinig mensen echt hardlopen, er wordt vooral gewandeld vlak voor Zaandam. Lijkt het of ik toch nog aardig vooruitkom. Maar als ik mijn hardloop-horloge kijk zie ik een kilometer tijd van meer dan 5:00 min, kortom het wordt niet “onder de 1:15” die ik voor ogen had bij de start. Het zicht van de finish geeft voor veel lopers nog een laatste impuls, maar wat ik ook probeer, ik ga alleen maar langzamer. Twee SHELL-lopers die ik ergens bij 10Km voorbij ging halen mij weer in. Mijn eindtijd van 01:18:18 is geen topper, maar misschien gezien de omstandigheden toch wel het meest haalbare. Omdat ik geen tas heb ingeleverd, kan ik na de finish gelijk door naar het station en in de trein stappen. Daar hoor ik iemand vertellen dat de rest van de Dam tot Dam is afgelast en dat er rond de 4.000 mensen niet meer mogen starten. De EHBO en de ambulances zijn dusdanig belast dat hun veiligheid niet meer gegarandeerd kan worden. Ik hoorde tijdens het lopen, vooral vlak voor de finish, veel sirenes. Blijkbaar hebben er toch veel lopers erg veel last gehad van de warmte.

Vorig jaar liep ik een hele snelle tijd en dus waren ook dit jaar de verwachtingen hoog. Het startvak is dit jaar voor het eerst veel smaller dan de Kleiweg waarover het begin van de 10Km wordt gelopen. En alhoewel ik 30 seconden na het startschot pas vertrek, gaat het inhalen van de iets langzamere lopers vrijwel zonder problemen. De eerste ronde van 3.33 kilometer lukt het me om ontspannen te blijven ademhalen en lopen. Maar de twee ronde merk ik dat ik ondanks het “goede” gevoel niet sneller kan lopen dan iets onder de 4:30 minuten per kilometer terwijl ik de eerste ronde onder de 4:20 liep. Achteraf is te zien dat ik kilometer 7 in 4:40 doe en gelukkig weer kan herstellen naar onder de 4:30. De vele bekenden langs de weg, en de hele lange-dwars-straat natuurlijk, die me aanmoedigden hebben zeker bij dat herstel geholpen. Uiteindelijk ben ik een minuut langzamer dan in 2018: 44:01. Het prima gevoel dat ik tijdens het lopen had hielp me niet aan supertijd, maar maakte wel dat ik kon genieten van de prachtige loop-avond.