Alain z'n Weblog

Dit keer 35 i.p.v. 30 ronden. Net als vorige keer had ik wat moeite om op gang te komen maar daarna reed ik vrij makkelijk. Een ronde of 15 voor het eind was de tijd aangekomen om wat meer voorin te gaan rijden, ik had namelijk tot dan toe ergens achterin mee gereden. Er stond een flinke wind en dat was niet gunstig om “even” naar voren te gaan, maar uiteindelijk zat ik aardig voorin. Toen twee ronden voor het einde de eindsprint begon, lukt het me wederom niet om “als van ouds” een snelle laatste ronde te rijden om bij de eerste 20 te eindigen. Dankzij mijn transponder zijn de ronde tijden on-line op mylaps ( link ).

Een groot gedeelte van de Nederlandse ijsbanen is tegenwoordig uitgerust met transponder-ontvanger voor de nationale en internationale langebaan en marathon schaats wedstrijden. De wedstrijd rijders hebben een transponder om hun enkel, de tijden kunnen op die manier nauwkeurig worden geregistreerd en bij de marathon ontstaat er geen verwarring meer over wie hoeveel rondjes heeft gereden. Nu blijkt die ontvanger die in de baan is ingebouwd niet alleen aan te staan tijdens wedstrijden, maar ook de rest van de tijd. Door als “gewone” schaatser een eigen transponder te kopen kun je tijdens de training en de minder officiële wedstrijden zoals de zondagavond marathon, live en ook achteraf de rondetijden bekijken. Direct toen ik hoorde van deze mogelijkheid (zondag avond), bestelde ik een transponder die ik twee dagen later (dinsdag) in huis had. Tijdens de training op woensdag kon ik ‘m dus voor het eerste gebruiken. Naast de transponder zat er bij de zending ook een enkelband om de transponder te kunnen bevestigen. De enkelband zit zeer comfortabel en niet in de weg. De transponder weegt zo weinig (15 gram) dat ik niet merkte dat er iets aan mijn rechter enkel zat. Omdat ik mij van te voren had geregistreerd bij de mylaps.com website en de transponder gekoppeld had aan mijn account (vergelijkbaar met Nike+) waren de rondjes en rondetijden keurig geregistreerd op de site ( link ).

Het word al weer routine, marathon schaatsen op de zondagavond. Maar de spanning voor de wedstrijd blijft. Al gelijk bij de start zit het tempo er aardig in en blijkt dat mijn bochten het nog niet helemaal zijn: ik heb moeite om in de bocht te versnellen. Uit de bocht komend moet ik dan weer inhouden, op de bochten moet ik dus wat meer trainen. Gedurende de hele wedstrijd bleef het tempo er in zitten en 2 ronden voor het eind zit ik ergens rond de 20e positie. Helaas ontbreekt me het vermogen om er een goede eindsprint uit te persen en eindig ik voorin, maar niet bij de eerste twintig. Was het buurtfeestje op de zaterdagavond misschien te veel?

Na een week niet sporten was ik benieuwd hoe het de tweede keer bij de C2 zou gaan. De wond van de val van vorige week was prima genezen en zag er prima uit. De start was was later dan normaal, de C1 reed met ons mee en als verrassing moesten we 40 i.p.v. 30 rondjes. De eerste 10 gingen wat moeizaam, vooral met de bochten had ik moeite, zou dat met mijn val van vorige week te maken hebben dacht ik nog. Maar na die 10 ronden zat ik dieper werden mijn spieren wat soepeler en kon ik de druk in de bocht weer aardig opbouwen waardoor de controle terug kwam. Een tweetal rijders nam een rondje voorsprong, het peloton deed geen moeite meer en we reden in een redelijk tempo naar de eindsprint. Voor mij was het helaas niet helemaal duidelijk wanneer de laatste ronde zou ingaan. Door de ronde voorsprong van twee moest de rest van het peloton eerder afsprinten “als het ronde bord op 13 staat bellen we” (we waren met het rondebord op 50 vertrokken omdat de C1 mee reed) werd er omgeroepen. Toen ik echter het rechte eind opkwam stond er 14 en dus dacht ik: nog heel even wachten. Plotseling versprong het bord naar 13 en ging de bel voor de laatste ronde. Dit kwam voor mij dus als een verrassing en ik zette dus de sprints iets te laat in. Uiteindelijk werd ik nog 17e, zeker niet slecht en ik was heel tevreden. Volgende keer beter opletten.

Omdat het zo goed ging bij de C3 klasse had ik besloten over te stappen naar de C2: meer rondjes (30 i.p.v. 20) en een hoger tempo. Al vanaf de start zat het tempo er inderdaad al aardig in, maar mijn conditie leek wederom uitstekend want ik kon het prima bijhouden. Met nog enkele rondjes te gaan zag het er naar uit dat het een eindsprint ging worden voor het hele peleton en dus was het tijd om helemaal voorin te gaan rijden. Het tempo lag echter  dusdanig hoog dat ik maar moeizaam bij de eerste 20 kwam. Bij de “bel” reed ik dan ook ver buitenom en zat aardig voorin. Maar in de een na laaste bocht ging het mis. Iemand viel en kwam recht op me af, ik kon met mijn handen haar nog aardig opvangen zodat mijn schaatsen haar niet raakte, maar klapte daardoor voorover met mijn gezicht op het ijs. Terwijl ik overeind ging zitten zag ik bloed het ijs en mijn kleding, dat moest wel van mij zijn…. Met de hulp van een schaatsende huisarts werd ik bij de EHBO post geholpen om mijn gezicht schoon te maken (dat onder het bloed zat) en bleek het allemaal wel mee te vallen. een wond op mijn neus en een snee boven mijn wenkbrauw. Ik voelde me net een boxer na een gevecht die verloren had op punten. Want punten had ik denk ik wel gehaald als ik niet was gevallen. Ondanks de verwondingen denk ik dat ik bij de C2 prima kan meekomen en doe ik volgende keer weer gewoon mee.

Net als de eerste telde deze marathon nog niet mee voor de zondagavond competitie, maar ik wilde toch graag voorin eindigen omdat het vorige week zo goed ging. Met die gedachte rijdt je toch anders een wedstrijd, constant reed ik ergens ronde de 10 plek en toen er een paar mensen probeerden te ontsnappen ging ik ook mee. De ontsnapping poging was kansloos omdat er niemand echt wilde (of kon) doorrijden. Ik bleef verder met gemak voorin meerijden en toen de laatste rondjes in zicht kwamen had ik nog voldoende over om rond de 3e plaats de laatste ronde in te gaan. De jonge rijder voor mij begon heel enthousiast te sprinten, verhoogde zijn beweging tempo (niet zijn snelheid overigens) tot fenomenale hoogte en… viel. Op de tweede plek, de één na laatste bocht in, is ideaal en ik kon op de “wissel” eenvoudig de eerste plek overnemen en verder sprinten tot de finish, zonder dat er iemand overheen ging. Voor mijn gevoel werd ik met gemakt eerste. Terug lezend in mijn marathon blogs van vorig jaar, waar ik op het eind van het seizoen de terug stap maakte naar de C3 (van de C2) lijkt het er op dat ik eigenlijk weer klaar ben voor de C2. Misschien dat ik volgende week de overstap maak….