Na een week niet sporten was ik benieuwd hoe het de tweede keer bij de C2 zou gaan. De wond van de val van vorige week was prima genezen en zag er prima uit. De start was was later dan normaal, de C1 reed met ons mee en als verrassing moesten we 40 i.p.v. 30 rondjes. De eerste 10 gingen wat moeizaam, vooral met de bochten had ik moeite, zou dat met mijn val van vorige week te maken hebben dacht ik nog. Maar na die 10 ronden zat ik dieper werden mijn spieren wat soepeler en kon ik de druk in de bocht weer aardig opbouwen waardoor de controle terug kwam. Een tweetal rijders nam een rondje voorsprong, het peloton deed geen moeite meer en we reden in een redelijk tempo naar de eindsprint. Voor mij was het helaas niet helemaal duidelijk wanneer de laatste ronde zou ingaan. Door de ronde voorsprong van twee moest de rest van het peloton eerder afsprinten “als het ronde bord op 13 staat bellen we” (we waren met het rondebord op 50 vertrokken omdat de C1 mee reed) werd er omgeroepen. Toen ik echter het rechte eind opkwam stond er 14 en dus dacht ik: nog heel even wachten. Plotseling versprong het bord naar 13 en ging de bel voor de laatste ronde. Dit kwam voor mij dus als een verrassing en ik zette dus de sprints iets te laat in. Uiteindelijk werd ik nog 17e, zeker niet slecht en ik was heel tevreden. Volgende keer beter opletten.