Alain z'n Weblog

Omdat de eerste wedstrijd erg leuk was om te doen ondanks de val, sta ik op dinsdag weer om 18:55 weer aan de start op de bijna 3 kilometer lange kunstijsbaan van Flevonice.  Al de eerste ronden van de 12 wordt er gedemarreerd en na enkele ronden is er uiteindelijk een groep van een rijder of 6 weg van het peloton. Het tempo van het peloton lijkt lager te liggen dan vorige keer, achteraf blijkt dat mee te vallen. Ik probeer zelfs een keer om mee te rijden met enkele masters die proberen naar de ontsnapte groep te rijden, maar ik trek het hele peloton mee. Met nog 2 ronden te gaan is het duidelijk dat de ontsnapte groep niet meer is in te halen en dat het peloton in de sprint de uitslag zal bepalen. Als de bel gaat, rij ik achter in het peloton. Met de val vorige keer in mijn hoofd, lukt het me niet om roekeloos op de smalle baan in te halen. 50 minuten achtereen rijden heeft ook tot gevolg dat ik niet helemaal meer stevig op mijn schaatsen sta. Verder dan enkele plaatsen kom ik dan ook niet naar voren en ik eindig slechts een plaats hoger dan vorige keer: 27ste. Toch weer heerlijk geschaatst met een “natuurijs in het schemer donker gevoel”.

Al vanaf de start had ik het idee dat er in deze marathon over 40 ronden stevig doorgereden word. Achteraf blijken de ronden tijden echter mee te vallen. Toch heb ik halverwege het gevoel dat ik het niet lang meer vol kan houden, het lukt me gelukkig om in het peloton te bijven. Niemand weet te ontsnappen en 3 ronden voor het eind is het duidelijk dat het een eindsprint gaat worden. Ik rij van achter in het peloton naar voren maar kom niet verder dan de 20ste positie als de bel klinkt. Na de bocht moet ik inhouden door een gevallen rijder. Ik probeer de laatste bocht nog buitenom te rijden maar dat kost me eerder plaatsen dan dat het wat oplevert. In de uitslag eindig ik als 23ste. (ronden tijden)

Gelukkig helemaal hersteld van de val tijdens de Flevobokaal Masters sta ik aan de start van een wedstrijd over 50 ronden. Het tempo is vanaf de start gemiddeld en het lukt een groepje van drie rijders om aan het peloton te ontsnappen. Het duurt lang voordat ze uiteindelijk een ronde inlopen. Ik rij achterin mee in het peloton terwijl ondertussen nog drie rijders aan het peloton ontsnappen. Met het ronden bord op 6 krijgen de drie en het peloton de bel voor de laatste ronde. Al voor de bel wil ik buitenom naar voren rijden maar het lukt me niet ondanks een behulpzaam duwtje. En ook in de laatste ronde lukt het me niet om van achterin het peloton om naar voren te komen. Ik kom moeizaam als 27ste over de finish. (ronden tijden)

Op het laatste moment had ik besloten om toch deel te nemen aan de Flevobokaal Masters. In ieder geval aan een van de vijf wedstrijden over 12 ronden (30 Km) voor Masters M2/M3 40-54 waar in tegenwoordig bij hoor. De naam en de afstand zeggen het al, die 12 ronden worden afgelegd op de bijna 3 kilometer lange kunstijsbaan Flevonice. De wedstrijd begon om 18:55 en waar ik niet echt rekening mee gehouden had, het is dan donker. Op zich geen probleem, ware het niet dat de verlichting van die baan niet bijzonder goed is. Na het inschrijven, met een strenge controle of het materiaal wel aan de regels voldoet, stond ik dan ook aan de start zonder enig idee hoe de baan er uitzag en wat ik kon verwachten. Na de start dook het peloton het grote onbekende in, onmiddellijk had ik het “elfsteden” gevoel rijdend in een groep met elke meter een verassing. De bochten wisselden van links naar rechts. Soms was de verlichting goed soms slecht. Ook was het ijs op bepaalde stukken beter dan op andere. Maar na 2 ronden krijg ik het gevoel van controle en kon ik wat meer ontspannen rijden. De tempo wisselingen vallen mee en voor ik er erg in heb zijn er nog maar twee ronden te rijden. Omdat het hele peloton (minus de afvallers) nog bij elkaar rijd, heb ik het vermoeden dat het een belangrijke eindsprint gaat worden. De laatste echte bocht voor de finish lijkt mij een kandidaat om naar voren te komen en serieus aan de eindsprint deel te nemen beoordeel ik in de één na laatste ronde. Als de bel gaat is het duidelijk dat iedereen gaat inzetten op en eindsprint. Er wordt veel meer geduwd en passeren gaat veel minder makkelijk, niemand laat er nog iemand tussen, ik ook niet. Als dan eindelijk de laatste bocht komt, ga ik buiten om naar voren. Voor mij heeft iemand het zelfde idee, ik zet aan om er naar toe te rijden. Maar dan valt plotseling de schaatser voor mij en ik moet uitwijken, kom op een slecht stuk en voor ik het weet lig ik ook op het ijs. Ik kan weer opstaan, maar mijn gezicht voelt verdoofd en het vizier van mijn helm zit vol met sneeuw. Ik rij langzaam de laatste meters naar de finish. Ik heb het gehaald, maar helaas met een schaafwond aan mijn kin. In de uitslag wordt ik overigens 28ste (van de plus minus 50 deelnemers) en haal zo 3 punten voor het klassement. Na afloop twitter/instagram/facebook ik een selfie met de verwonding, het blijkt een grote hit. Ook heeft de val nog enkele andere nawerkingen waaronder een pijnlijke pols en een stijf lichaam, maar dat laatste kan ook van de 12 rondjes van 4:20 komen. Het was een geweldige ervaring dankzij het prima weer, het redelijk goede ijs, de koude buiten temperatuur van de onoverdekte ijsbaan en ondanks de val.