Alain z'n Weblog

De film begon met een indrukwekkende opening, in plaats van een fly-over een fly-trough. Ik werd er bijna duizelig van en dat was waarschijnlijk ook de bedoeling, want wat de hoofdrol speler meemaakt is ook duizeling wekkend. Door het licht, de camera (wide of normaal)  en het uiterlijk van de spelers te veranderen werd goed duidelijk gemaakt wat de toestand van de spelers was, high of low. Een geestverruimende drug was de oorzaak van die toestanden. Wat die drug betreft had de film een vreemd soort boodschap. Zoals iemand na de film terecht hardop opmerkte was de boodschap iets van: “Drugs zijn OK, maar gebruik ze met mate”. Een gedeelte van de beweegredenen van de hoofdrolspeler werden me niet duidelijk. De keuzes die er aan het eind gemaakt werden waren me te typisch Amerikaans en de slechterik was natuurlijk een Oost-Europeaan. Maar onderhoudend was de film wel, een 7.

Al vanaf het begin kon deze film me niet boeien, behalve misschien de af en toe prachtige beelden van de zee en de ondergaande zon.
Naast Nederlandse acteurs zoals Carice van Houten en Rutger Hauer, ook Engelse/Ierse. Het gesproken Engels was opzettelijk wat gebrekkig zodat ‘t op Zuid-Afrikaans leek? Helaas speelde Carice precies dezelfde rol als in “De gelukkige huisvrouw” en had het gezicht van de hoofdrol speler Liam Cunningham weinig tot geen emotionele uitdrukking, zodat ook de acteer prestaties niet verrasten. Ook was alles zo zwart-wit, de foute mensen duidelijk fout en de goeden overduidelijk goed, dat ook daar weinig spanning in zat. Wel typisch Nederlands “functioneel bloot” en geen explicite uitleg (zoals in Amerikaanse films) van de situaties. Toch slechts een 4.

Knap hoe de make-up (en digitale technieken) van tegenwoordig acteurs ouder kan maken. Het duurde even voor ik de hoofdrol speler herkende (Paul Giamatti) van de film “Side Ways”. In deze film speelt Paul weer het zelfde soort type met dezelfde soort onhandig- onhebbelijk-heden. Heel prettig om naar te kijken, maar het kunstje kende ik al. Ook de vrouwen maakte niet echt indruk, al was Minnie Driver precies zo irritant als ze moest overkomen. Gelukkig was er ook een rol voor Dustin Hoffman die enorme indruk op me maakte, hij zorgde ervoor dat de film grappig bleef. Gaandeweg werd de film serieuzer en droeviger, Paul ging daar prachtig in mee. Een 7.

Net als vorige week een relatie-film. Dit keer echter een stuk minder positief. De manier van filmen was VPRO-achtig, veel close-ups en vreemde camera standpunten. De opbouw van de film bevat flashbacks maar omdat de spelers niet veel ouder zijn dan in de tijd waarin de flashbacks zich afspelen duurt het in het begin even voordat je dat door hebt. Uiteindelijk wordt alles “duidelijk”. Omdat de hoofdrol spelers geloofwaardige en indringende karakters weten neer te zetten: een 8.

Wat een heerlijke film. Al van de opening die begint met een dans was ik onder de indruk van de sfeer en beelden. De visuele “trucks” zijn behalve grappig ook nog er ondersteunend aan het verhaal, dat allerlei onverwacht of juist langzaam opgebouwde spanningen kent. Meer vertel ik niet want anders verdwijnen de verassingen (de sfeer blijf). En eindelijk weer eens een orginele afsluiting. Ik heb genoten, een 9.

Ik zal het vast wel vaker geschreven en gezegd hebben, ik hou niet van engelse kostuum-films. Deze zich in de eind jaren dertig afspelende film heeft er alle ingrediënten voor maar gelukkig valt het mee. Terwijl er op de achtergrond allerlei spannende gebeurtenissen plaatsvinden die ik persoonlijk graag veel meer uitgewerkt had gezien, gaat de film vooral over het proces van een stotteraar van adel die van zijn spraak probleem kwijt wil. De relatie tussen hem en zijn “leraar van middelmatige afkomst” wordt heel mooi opgebouwd maar ik vind ‘m op het eind toch weer te veel naar de achtergrond gaan. Geoffrey Rush vond ik goed spelen, maar Colin Firth en vooral Helena Bonham Carter konden me niet charmeren, een 7.

Vorige week hadden we de trailer al bij aanvang van de sneak gehad. Nu dan de hele film. Over het algemeen vind ik Spaanse films een geweldige sfeer uitstralen. Biutiful is geen uitzondering. Prachtige beelden van Barcelona maar ook de scenes aan tafel of in de beklemmende ruimtes waar de onderkant van de Spaanse samenleving zich bevind maken indruk. Javier Bardem speelt net als Maricel Alvarez erg goed en geloofwaardig. Zijn houding en manier van doen geven vanaf het begin aan in wat voor uitzichtloze situatie de sjacheraar die Javier  speelt zich bevind en naar mate de film vordert zie hem er steeds meer onder lijden. Ondanks dat het onderwerp het zeker toelaat, vervalt de film geen moment is valse sentimenten en worden de kinderen van de hoofdpersonen niet gebruikt om het allemaal echt zielig te maken. Genoten: een 8.

Een Nederlandse Sneak waar al aardig wat reclame voor gemaakt wordt, met Ricky Koole en Serio Hasselbaink. Door deelname van vele Nederlandse klasse acteurs is de eerste helft van de film prima te doen en zijn de situaties reëel en interessant . ook de typisch Nederlandse landschap beelden  (in tegenstelling tot het zonnige Suriname waar de film begint) zijn prima te verteren. Maar na de pauze komt de verandering: het wordt een oorlog film, inclusief onderduikers, slechte Duitsers en concentratie kampen. Behalve “Inclorious Bastards” hou ik niet van oorlog films, en Sonny Boy bevestigde dit maar weer eens. En dan nog die twee Duitse kinderen in soldaten kleren, waar is dat in hemelsnaam voor nodig? Een parodie op de twee duitsers van Jiskefet? Kon de Maria Peters haar achtergrond als kinderfilm regisseuse niet achter zich laten? Voor mij verpeste het de hele film. Omdat de rest wel prima was gespeeld een 7.

Even lijkt dit een klassieke oorlog/ontsnapping film te worden. De hoofdrol spelers zitten namelijk in een Siberische gevangenis rond 1940. Maar gelukkig gaat het vooral om de reis en de relaties tussen de hoofdpersonen, de ontsnapping zelf gebeurd in een kort ogenblik en de oorlog speelt verder geen rol. Omdat er aan het begin van de film gelijk bekend is hoeveel personen het het overleven, zit je de hele film te denken wie het wel of niet zullen halen en blijft het spannend tot het eind. De ongerepte natuur  levert prachtige beelden. Een 7.

Ooit zag ik in mijn jeugd “The Best Little Whorehouse in Texas” en daar moest ik onmiddellijk aan denken toen ik deze film zag. Wat ik van die film  vond weet ik niet meer, maar deze film maakte weinig indruk. Helen Mirren en Joe Pesci vind ik weinig sympathiek, de derde hoofdrolspeler Sergio Peris-Mencheta kende ik niet maar vond ik wel het leukst om naar te kijken. Dat de film in de Jaren 70 speelt ligt erg soms er dik bovenop wat zich onder ander uit in een leuk verkleed partij maar niet echt iets toevoegt. Een 4.