Alain z'n Weblog

Omdat de meeste rijders van de hoogste categorie (C1) elders en wedstrijd rijden (6 banen toernooi) mag mijn klasse de C2, 70 ronden rijden op glad gedweild ijs bij een Hal temperatuur van -2 graden. Die 70 kwam een beetje als een verrassing en ik had vooraf spijt van de 13 km (zondag ochtend) en de 17 kilometer (zaterdag) hardlopen. Gelukkig leek het hardlopen geen invloed te hebben. Al vanaf het begin kon ik het prima bijhouden en met nog 20 ronden op het rondenbord voelde ik mij prima en was voorin te vinden. Zo’n drie ronden voor de bel brak het peloton in stukken en de laatste twee ronden probeerde ik verder naar voren te komen maar kon niet meer aansluiten bij de ongeveer 10 mensen voorin. De laatste honderd meter werd ik ook nog door enkele sprinters voorbij gereden met een 15de plek al resultaat. Achteraf voelde ik me nog steeds prima en had het idee dat als de wedstrijd 100 ronden was geweest ik die ook had uitgereden. ( ronden tijden )

Na het zien van “The Return of the King”. d.w.z. Sven Kramer die voor de 5de keer Europees kampioen werd, was ik geïnspireerd om er deze marathon succesvol te beëindigen. De eerste ronden lag het tempo niet hoog een kon ik weer wennen aan de schaatshouding. Hardlopen, wat ik zondag ochtend nog had gedaan, is toch een hele andere manier van been-spier-spanning. Toen er enkele rijders van het peloton probeerde weg te rijden, ging het tempo onmiddellijk omhoog en vielen er gaten in het peloton. Doordat ik aardig voorin zat was de chaos te overzien en hoefde ik niet zoals een gedeelte van mijn club genoten af te haken. Zo’n 5 ronden voor het eind werd duidelijk dat er 3 rijders op weg waren om het peloton een rondje in te halen. Of ze dat zou lukken voor de laatste ronden kon invloed hebben op de door het peloton te rijden ronden. Eerder afsprinten was dus een optie. De omroeper was echter onmogelijk te verstaan en toen 3 ronden voor het einde toch de bel ging werden me twee dingen duidelijk. Er zou eerder afgesprint worden en ik had nog maar een ronde om te sprinten. Helaas lukt het me niet om echt volledig te versnellen en ik eindigde als 16de. ( ronde tijden )

Ook dit keer weer veel rijders uit Gouda en omstreken, die deelnemen aan de marathon. Vooral bij de C2 waar ik rij zijn het er veel. Als de maraton van start gaat, blijkt de snelheid niet al te hoog te liggen en is het allemaal makkelijk bij te houden. Normaal moet ik enkele keren herstellen van versnellingen, dit keer heb ik het alleen 10 ronden voor het einde moeilijk. Een gevaarlijk moment, omdat dan het positioneren voor de onvermijdelijke eindsprint begint. Gelukkig ben ik 5 ronden voor het einde weer aardig OK en zoek ik naar de sprinters in het peloton. Mee versnellen met iemand waarvan je weet dat die een goede eindsprint heeft is een tactiek die goed werkt, mits je ‘m bij kan houden natuurlijk. Het mee versnellen lukt niet echt en tot overmaat van ramp verliest er iemand in de een na laatste bocht naast me z’n evenwicht, weet te blijven staan maar vliegt wel bijna de bocht uit. Ik wordt mee naar “buiten” gereden en verlies zo een positie of 10, maar erger: snelheid. Het lukt me nog net om 20e te worden, vlak voor een clubgenoot en achter 2 andere clubgenoten. (ronde tijden).

Na zaterdag en zondagmorgen hardlopen, was ik benieuwd wat ik op zondagavond nog zou kunnen. Omdat er niet gedweild werd, reden we 40 i.p.v. de geplande 35 ronden. Het tempo was er niet minder om en er werd gelijk stevig door gereden. Toen de rust eindelijk wederkeerde was het duidelijk dat er 1 of 2 rijders een ronde voorsprong hadden genomen en wist ik dat ik goed op moest letten wat er werd omgeroepen (zie vorige week).Bij ronde 9 werd het duidelijk dat de bel bij het rondenbord op 3 zou klinken. Na meer dan 30 ronden had ik nog wel iets voor de eindsprint over en ik zat een ronde voor de bel aardig voorin, maar kon helaas mijn tempo niet meer verhogen en raakt in de slotronde nog wat plaatsen kwijt onder andere aan een club genoot. Uiteindelijk toch nog 12e en daar was ik heel tevreden mee. (ronde tijden)

Na 2 zondagen zonder marathon was het eindelijk weer zover: een zondagavond marathon. Ondanks dat het 4 december was, was de opkomst goed. Een opvallend grote groep Schaatsclub Gouda deed mee vooral in de C2. Ook liep er nog een handtekeningen uitdelende Jochem Uytenhage rond die later bleek mee te rijden met de C1, de snelste categorie. De sfeer rond de baan was ook opvallend ontspannen in tegenstelling tot mijn eigen gemoedstoestand, want ik maakte me toch wel zorgen of ik de wedstrijd over 35 ronden tot een succesvol einde kon brengen. Al vanaf de start werd er hard doorgereden en het peloton werd een lange slinger. Door in de bochten goed diep te blijven kon ik de versnellingen goed bij houden. Een club genoot ontsnapte met 2 anderen aan het peloton, ik kon op de tweede plek het peloton “afstoppen” door rustig met een brede slag te rijden. Toen iemand uit het peloton buitenom het gat naar het groepje dat inmiddels had opgegeven dicht reed om vervolgens een rondje te pakken, keerde de rust terug in het peloton. Wetende dat er iemand een rondje had ingehaald lette ik goed op wat er door de Speaker werd omgeroepen. En ja hoor, “bij het ronde bord op 3 sprint het peloton af” werd er omgeroepen. De bel kwam voor mij dan ook niet als een verrassing en ik wist als 15de te eindigen. (rondetijden)

Ook dit keer weer als voorbereiding eerder op de dag 15km hardgelopen. Het aantal rondjes dat we in de C2 rijden is inmiddels 40, ik had dan ook het idee dat het iets rustiger aan ging dan vorige keer toe het er wegens tijdgebrek 30 waren. Ik kon dan ook gewoon in het peloton meerijden. Toen er een gaatje viel tussen een groep van tien a twaalf rijders en de rest. Reed een clubgenoot waar ik net achter reed, het gat dicht, de versnelling kon ik prima bijhouden. Gelukkig viel het peloton toen weer wat stil (helaas voor enkele clubgenoten net te laat, zij waren reeds afgehaakt). 10 ronden voor het eind werden de sprinters in het peloton al zenuwachtig en vooraan, waar ik inmiddels mij ook probeerde te positioneren, was er tot de eindsprint veel “geduw en getrek”. Door een ouwe vertrouwde “buitenom de bocht door” kwam ik als 8e over de finish. Een clubgenoot die al 4 ronden voor het einde een eindsprint begon werd verdient 1e. (ronde tijden)

Omdat ik vorige week na een heel rustig weekend teleurstellend reed had ik zondag ochtend 12 km hardgelopen. Hiermee hoopte ik dat mijn lichaam was wakker geschut om zondagavond de marathon gewoon weer uit te rijden. En ondanks de heel snelle eerste tien rondjes reed ik gewoon in het peloton mee en behield tot het einde het overzicht om mee te kunnen sprinten voor een plek bij de eerste twintig. Het extra “loopje” lijkt te werken. Een extra motivatie was het schaatsclub Gouda club-lid dat nog voor mij reed en waar ik in de laaste bocht nog omheen kom rijden. Opvallend in de ronde tijden (link) is de 8ste ronde die de snelste bleek en niet het laatste rondje zoals gewoonlijk. Mijn eindsprint is dus nog steeds niet helemaal wat het geweest is, trainen dus.

Met het idee om er Zondagavond helemaal klaar voor te zijn, had ik als voorbereiding maar eens 2 dagen rust genomen. Wat een deceptie. Een half uur later dan normaal, eigenlijk ander-half door de wintertijd die net inging. En een verkorte marathon van 30 i.p.v. 35 rondjes. Ging ik van start maar lukte het me niet om comfortabel mee te rijden met het peloton, en hing ik al snel achteraan en na drie keer er bijna af moest ik de vierde keer echt afhaken. 24 i.p.v. 30 rondjes en dus geen plaats bij de eerste 20. Respect voor de S.C gouda rijders die de Marathon wel uit reden. (Ronde Tijden)

Met een 10km prestatieloop in de benen begon ik deze marathon met weinig hoop op een goed resultaat. Maar gelukkig bleef de wedstrijd overzichtelijk en waren er genoeg rust momenten om even bij te komen. S.C. Gouda was goed vertegenwoordigd bij de C2 en er werd zelfs op kop gereden door club genoten. Iedereen weet dat te lang op kop rijden gedurende de wedstrijd vaak terug betaald moet worden aan het eind. En ook dit keer bleek het de twee Gouwenaars niet te lukken om tot het eind voorop te blijven, misschien dat het van de eerste nog tactiek was om de tweede naar de finale te rijden maar beide haakten 2 ronden voor het einde af. Inmiddels zat ik toen aardig voorin en kon mee gaan doen aan de eindsprint. Helaas nam ik wat verkeerde beslissingen achter wie ik ging rijden en de laatste bocht kon ik iemand die niet doorzette niet passeren en werd uiteindelijk 15de (ronde tijden).

De buiten temperatuur begint te dalen en voor het eerst is het ijs echt hard en kan er wat meer “op techniek” gereden worden. 35 Ronden is alweer 5 meer dan vorige week en de start van de C2 is dan ook iets rustiger, de eerste 5 ronden gaan voor het eerst wat meer in “interval mode” dan in “sprint mode”. Toch valt het niet mee, de 60 km fietsen van ‘s ochtends zit nog aardig in mijn benen. En een ronde of 18 voor het einde zit ik in een dipje, gelukkig doet dan ook het hele peloton het rustig aan en herstel ik voor de eindsprint. Omdat ik vorige week erg opgesloten raakte aan de binnenkant van de baan rijdt ik als vanouds weer buitenom en dat werkt, een 7de plek is het resultaat (Ronde Tijden)