Van Al Pacino ben ik geen echt fan maar in deze film vond ik ‘m geweldig. Het verhaal is gebaseerd op een werkelijk gegeven, de gebeurtenissen zelf zijn dus niet echt gebeurd. Een pop-rock-stetr die tot inkeer komt, zijn holle bestaan en het zingen van 30 jaar oud hits achter zich wil laten en zijn “verloren” zoon terug wil. Al Pacino speelt het op een heel natuurlijke wijze met heel veel plezier en een geloofwaardige oprechtheid, ik moest er veel om lachen. De plotwendingen zijn verrassend en het einde bijna on-amerikaans. Een 8.
En dan bereikt ons het slechte nieuws: de sneak preview Utrecht in gaat waarschijnlijk stoppen! volgende week zou wel eens de laatste kunnen zijn.