Slecht 30 rijders verschijnen aan de start van de C2 over 40 ronden. Door het ontbreken van enkele schaatsers die het tempo vaak hoog houden, wordt het een rustige wedstrijd. Soms ontsnappen enkele rijders toch aan het peloton, maar ze worden snel terug gehaald. Ik probeer nog wat af te stoppen voor een clubgenoot die weg rijdt met een groepje maar het peloton is met een korte versnelling toch weer bij. De omroeper geeft het al aan 8 ronden voor het einde “Dit wordt een peloton sprint”. Omdat ik al de hele tijd voorin mee rij hoef ik weinig moeite te doen om 3 ronden voor het einde bij de eerste 10 te rijden, een prima positie om mee te sprinten met het peloton. Plotseling rij ik achter de leider in het klassement die al enkele keren de sprint heeft gewonnen. Ik kan hem blijven volgen to de finish. En omdat hij iedereen voorbij rijdt zit vlak voor de finish rond de derde positie. In mijn ooghoek zie ik dichtbij schaatsijzers naar de eindstreep gaan, ik steek snel mijn linker been (op het ijs) naar voren. En ja hoor, na enkele jaren weer eens een “podium plaats” bij de C2 Marathon. Want alhoewel de transponder om mijn rechter been als vijfde over de finish ging, oordeelt de jury aan de hand van de camerabeelden en mijn linker been, dat ik als 2de over de finish ging.