Zoals gewoonlijk bij het Louis Hardlooper complex in Utrecht voor de film een live verhaal over de film. Een combinatie van een David Lynch en David Croonenberg film zou dit zijn. En inderdaad is er de vervreemding van Lynch en het futuristische van Croonenberg maar de film staat zeker op zichzelf. Wat vooral indruk maakte was de pijn en de jeuk die de hoofdrol speelster voelde, die kwam van het scherm echt binnen. Dat terwijl er allerlei geweld om de hoofdrolspeelster heen gebeurde dat je zonder gevoel voorbij ziet komen. De film muziek is ook een belangrijke factor die de sfeer bepaald, ik kon die zeker waarderen en heb weer een nieuwe band (voor mij althans) leren kennen: “Future Islands”. Een 8.