Met stijve spieren van de 10 kilometer hardlopen van de vorige dag sta ik aan de start van de eerste zondagavond marathon die mee telt voor het klassement. De vorige marathon ging wel erg goed en dat schept verwachtingen. Dit keer reed iedereen de 40 ronden veel meer alert en bleek het onmogelijk om van het peloton weg te rijden. Er waren slechts korte en kleine ontsnappingen. Ik kan voorin goed meekomen en rijdt zonder veel moeite naar de eindsprint. Wetende dat ik dan niet achterin moet zitten rij ik 2 ronden voor de finish naar de voorkant van het peloton. Mijn snelheid is echter zo dat ik op kop van het peloton kom en mij dus in een onmogelijke positie heb gereden. Als ik me weer wat terug laat zakken en de laatste ronde in ga, besef ik me pas dat ik ook daadwerkelijk kan deelnemen aan de eindsprint. Een heel verschil met vorig jaar toen ik juist de laatste ronden het peloton niet meer bij kon houden. Verrast door mijn eigen mogelijkheid om te versnellen maak ik de verkeerde keuzen en ga ik de laatste bocht in achter iemand die niet echt van plan is de sprint af te maken. Helaas moet ik inhouden en kan wel mijn plaats behouden maar verbeteren dat gaat niet. Ik kom als 10de over de finish met een gevoel dat het nog beter had gekund. Jammer voor deze wedstrijd, maar het geeft ook hoop voor een volgende keer als het op een eindsprint aankomt.