Eigenlijk keek ik er al een beetje naar uit, de finale van het marathon seizoen 2017/2018. Want daarna kan ik zondag ‘s avonds weer lekker gewoon op de bank zitten en op tijd naar bed net als de rest van nederland. Vorige week reed ik voor mijn gevoel met gemak de 70 ronden, dus deze 50 zouden ook geen probleem zijn dacht ik. Het tempo lag echter een stuk hoger dan vorige week en pas in de tweede helft van de wedstrijd kon ik af en toe uitrusten. En dat was nodig, want regelmatig had ik moeite met de versnellingen van het peloton en was ik blij als ik bij kon blijven. Na de tussensprint dacht ik zelfs even dat ik moest opgeven maar met een laatste inspanning reed ik een gat dicht dat een rijder voor mij had laten gebeuren. Het tempo zakte iets in en 6 ronden voor het einde wist ik, ik ga het halen. Misschien was er ook nog een mogelijkheid om aan de sprint deel te nemen, en ik besloot om 3 ronden voor het einde naar voren te rijden als het peloton een laatste keer overeind zou komen. Dat is echter nooit gelukt, want met het ronden bord op 3 wordt ik volledig verrast door de bel. Er blijkt een rijder bijna een ronde voorsprong te hebben en de jury besluit 200 meter voordat het peloton bij het ronden bord is dat er gebeld gaat worden. Ik hoor daar niks van. Die laatste ronde blijf ik achterin, naar voren door het sprintende peloton lukt me niet meer. (ronden tijden)