Snel ijs voor 50 ronden, want eindelijk is het winter. Ik sta aan de start met mijn nieuwe schaatshelm en zal voor het eerst een marathon rijden met helm als bescherming. Bij de training beviel het dragen van een helm prima, en net als bij de training merk ik er tijdens de marathon niets van, het is net als het dragen van een muts. Door het snelle ijs lukt het niemand om te ontsnappen aan het peloton. Enkele rijders proberen het maar worden snel weer terug gehaald.
Een paar keer breekt het peloton in tweeën de eerste keer zit ik in het tweede gedeelte maar het lukt me om naar het de eerste groep te rijden. Echt hard word er niet gereden, als ik een keer extra aanzet in de bocht rijdt ik gelijk 10 meter voor het peloton als ik de bocht uit kom. Ik kom snel overeind want alleen op kop kost natuurlijk te veel kracht. Tien ronden voor het eind wordt duidelijk dat het een eindsprint gaat worden. De sprinters zoeken een goede positie en ik probeer achter iemand te komen waarvan ik weet dat hij of zij aan de sprint zal deelnemen. Niets is zo vervelend als achter iemand rijden de de laatste ronde de sprint laat lopen. Ergens ronde de 15 plek ga ik de laatste ronde in, het lukt me niet mijn positie te verbeteren totdat ik uit de laatste bocht kom en de schaatser op kop valt. Gebruikmakend van de kleine chaos die ontstaat kan ik wat rijders voorbij rijden meteen 12de plaats als resultaat. (ronde tijden)