Een 10km cross is de laatste jaren te ver en dus ook dit jaar iets minder dan 5 km: 4650 meter. Van de drie ronden gingen de eerste twee nog wel met een goed gevoel. Het derde rondje werd zoals verwacht: overleven. De laatste keer omhoog tegen de geluidswal deed mijn adem frequentie wel erg omhoog gaan. Vlak voor de finish en na de laatste hindernis, een grote modder plas, kon ik weer met een normale frequentie ademen. De stroopwafel na de finish smaakte nog prima en ik was snel hersteld. Toen ik op mijn GPS keek begreep ik ook waarom, de afstand was minstens 500 meter minder. Een foutje van de organisatie bleek. De spierpijn in mijn bovenbenen was er de volgende dag niet minder om. Mijn oude en versleten hardloopschoenen konden eindelijk de prullenbak in.