Na een drukbezocht C4 en C3 marathon, was het na de dweil tijd voor de C2 met een wedstrijd over 50 ronden. Al snel werd duidelijk de “usual suspects” hun best gingen doen om aan het peloton the ontsnappen. Een moment van rust was er dan ook bijna de hele wedstrijd niet. Alleen na de tussensprint had ik het gevoel dat er even rusting aan werd gedaan. Omdat het aantal rijders dat serieus kan deelnemen aan de eindsprint steeds groter wordt, wordt het tegenwoordig al 10 ronden voor de finish belangrijk om een positie vooraan in het peloton te veroveren. En die positie tot 2 ronden voor het einde te behouden. Ondanks dat ik het idee had dat ik achter de juiste sprinters zat, ging ik toch de laatste ronde in opgesloten in het sprintende peloton. Het lukte voor de verandering eens om nog wat posities op te schuiven nadat ik de ruimte kreeg. Op de finish haalde ik nog iemand in maar omdat mijn been zonder de transponder voor was, was dat niet duidelijk in de transponder uitslag. Jammer dacht ik nog, maar de jury plaatste me in de officiele uitslag toch een plaats hoger: 14de. (ronde tijden)