De C2 rijdt dit keer 60 ronden in plaats van de gebruikelijke 45. Als ik in de “loze” ronde door de eerste bocht rij denk ik even terug aan vorige week, toen ik daar viel en uiteindelijk 3 dagen met een pijnlijke heup rond liep. Nu voelt alles weer goed en ik begin vol goede moed aan de wedstrijd. Al snel proberen er rijders te ontsnappen aan het peloton met het idee een ronde voorsprong te krijgen. Dat is in theorie mogelijk want 60 ronden geeft tijd genoeg, maar in praktijk blijkt het, voor het eerst dit jaar , snelle ijs er voor de te zorgen dat meer dan 100m voorsprong niet lukt. Ergens midden in de wedstrijd rij ik enkele ronden op de 5de plaats met het constante tempo en harde ijs is dat goed vol te houden. Toch wil ik me iets naar achteren laten zakken om nog meer uit de wind te rijden. Omdat ik al heel snel weer tussen de andere rijders wordt gelaten wordt dat een 9de positie. Als er een einde komt aan het niet al te hoge constante tempo en er enkele versnelling plaats vinden, breek er een stuk van het peloton. Tien ronden voor het eind wordt duidelijk dat het een massa sprint gaat worden. Met nog 2 roden te gaan zit ik in een niet echt optimale positie ronde de 20 en twijfel te lang voor ik ga versnellen. Een snelle laatste ronde en enkele rijders die voor mij vallen zorgen er voor dat ik toch nog als 11de over de streep rij. (ronde tijden)