Snip verkouden en met een Paracetamol tegen de hoofdpijn melde ik me dit jaar bij de start van de 10 kilometer van de Goudse Singel loop (Ja, inderdaad, ik probeer me alvast in te excuseren voor een niet zo geweldige eindtijd). Vorig jaar startte ik te ver vooraan waardoor ik in het begin veel te hard ging. Dit jaar was ik dus weer wat verder achter gaan staan. Na het startschot duurde het echter nog bijna 2 minuten voor ik kon gaan lopen. Dit jaar werd er niet over de gehele breedte van de Kleiweg gestart waardoor de drukte en het beetje chaos de eerste kilometer uitbleef, maar waardoor het dus wel even duurde voor ik kon gaan lopen. Het eerste rondje (3.3 km) ging nog prima en toen ik langs het juichende Lafeberhof liep dacht ik dat het allemaal wel mee zou vallen. Maar in het tweede rondje kwam de terugslag, mijn ademhaling werd onrustig en mijn benen begonnen al zwaar te voelen. Bij de tweede passage van het Lafeberhof voelde ik me dan ook al aardig “slecht” ondanks de enthousiaste aanmoedigingen van buren en familie. Het laatste rondje lukte het dan ook niet om nog iets van de achterstand (ik had gehoopt iets onder de 45:00 te eindigen) goed te maken. Mijn officiële eindtijd: 46:12, op zich nog aardig, maar een buurman die ik vorig jaar nog voor kon blijven liep nu inmiddels 2 minuten sneller. Ook deed mijn dochter mee, zij liep, geheel ongetraind en als jongste 10km deelneemster 1:00:46. Een kwartier verschil is niet zo 123 te overbruggen, maar ze komt wel al gevaarlijk dichtbij.