Als laatste mag de C2 zestig ronden rijden op een gedweilde ijsbaan. Al direct na de start blijkt het goede ijs er voor te zorgen dat aan het peloton ontsnappen moeilijk wordt. Voor mijn gevoel is het tempo minder hoog dan in eerdere wedstrijden, zeker in het begin. Het heeft er misschien ook mee te maken dat ik in de bochten het tempo vanaf het begin kan bijhouden zonder iets te forceren. Na de tussensprint ontstaat een langgerekt peloton. Ik rij ergens op de tiende plaats als de kop van het peloton overeind komt en een ruime buitenbocht rijd. Ondertussen komt er een rijder binnendoor met een hoge snelheid. Ik sluit aan en als snel liggen we enkele meters voor op het peloton. We proberen verder weg te komen en ondertussen hoop ik dat er nog andere bedenken om mee te gaan, maar dat gebeurd niet. Nog geen drie ronden houden we het met z’n tweeën vol. Terwijl ik voorin blijf meerijden staat er inmiddels vijftien op het rondebord. Een massasprint lijkt onvermijdelijk. Met nog zes ronden te gaan probeer ik voorin te blijven. Dat valt niet mee want iedereen heeft door dat het nu de tijd is om voorin mee te rijden. De honderd meter voor de laatste ronden rij ik buitenom zo ver mogelijk naar voren. Ik ga de laatste bocht in met nog steeds een heel veel rijders voor me, maar kan er ook enkele inhalen. Het lukt me zelfs om de laatste honderd meter te versnellen en kom als 13de over de finish.
Vijfenvijftig ronde voor de C2, dat terwijl de C1 er maar vijfenveertig rijden. De buitentemperatuur is onverwacht hoog, een nieuw record volgens de Bilt. Het ijs blijkt nog best aardig, maar mijn benen denken daar de hele wedstrijd anders over. Zoals normaal de laatste tijd ligt het tempo in de eerste ronde hoog en rij ik mijn snelste ronde in de eerste tien ronden. Het lukt me dat eerste gedeelte van de wedstrijd niet om goede bochten te rijden, pas als het tempo iets lager is en mijn spieren wat minder stijf gaat het weer wat beter. Ondertussen lukt het een groep rijder om te ontsnappen aan het peloton. Ze lopen een ronde in terwijl er nog twee individuele rijders ook succesvol een ronde inlopen op het peloton. Al voor de tussensprint zijn zijn we weer een groot peloton. Ik rij voorin mee maar er gebeurd weinig spectaculairs en zoals verwacht en omgeroepen, krijgt het peloton de bel bij het rondebord op elf. Met nog drie ronden te gaan probeer ik voorin het peloton te zitten om tijdens de eindsprint toch nog wat punten te halen. De laatste bocht lijk ik te ver achterin te zitten om ergens bij de overgebleven negen plaatsen in de punten te rijden. Maar als ik bijna de laatste bocht uit kom zie ik voor mij een groepje sprinters vallen en heb ik het gevoel dat er punten mogelijk zijn. Ik blijf sprinten tot de eindstreep, haal enkele rijders in en kom uiteindelijk als 19de over streep. Het zijn uiteindelijk maar 2 punten voor het klassement, maar ze voelen als een overwinning.
Het trimmers schaats weekend is dat jaar weer in Haarlem en inclusief een KNSB Marathon Cup. Natuurlijk verzamelen we in Gouda bij de Mammoet en verdelen we ons over de beschikbare auto’s. De navigatie stuurt ons dwars door Haarlem maar toch komt iedereen ongeveer gelijk aan bij de Ijsbaan. Eerst een kopje koffie in het sfeervolle ijsbaan café/restaurant “Maartens Café-Restaurant”. Iedereen heeft “er zin in” en staan we om 12:00 allemaal op het ijs om ons eerste uur training te krijgen van Lisanne Buurman, Iris van der Stelten en Jane Ravenstein. Omdat in de WhatsApp groep vooral gevraagd naar bochtentechniek verbetring, is dat wat we voorgeschoteld krijgen. Het eerste uur clinic vliegt voorbij en is het tijd voor een pause om te lunchen. Ikzelf gebruik die pauze om snel een meegebrachte boterham te eten en om vervolgens, terwijl de rest in het cafe lunched, een extra aantal ronden te rijden. Als ik ergens boven de honderd 120 ben, wat mooi te zien is op het elektronische ronden scherm dankzij mijn transponder, is het tijd voor het tweede deel van het zaterdag clinic programma. Doordat iedere groep nu een andere instructeur voor zich heeft leidt dat tot nieuwe inzichten of net die opdracht waarbij je denkt, hé bedoelen ze dat!. Omdat we ‘s avonds op tijd willen zijn om de KNSB marathon te zien die ook in Haarlem plaatsvindt, gaan we op tijd van het ijs af, checken we in het naast de ijsbaan gelegen hotel en lopen daarna naar een gezellig restaurant in Haarlem. Aldaar wordt behalve lekker gegeten na een dag schaatsen natuurlijk ook de nieuwe schaatstechniek inzichten besproken. Als ik weer terug op de ijsbaan ben kan ik net de KNSB marathon-cup dames hun laatste ronden zien rijden. De 125 ronden van de heren topdivisie zijn zoals altijd als ik het live zie, spectaculair snel en gebeurt er van alles. Oud clubgenoot Sjoerd den Hertog wordt uiteindelijk tweede voor Jorrit Bergsma en achter Bart Holwerf, geweldig resultaat! Terwijl een gedeelte van de trimmers groep nog een afsluitende borrel in het ijbaan café/restaurant drinkt, duik ik alvast in bed, moe van de 182 ronden die ik uiteindelijk heb gereden op de zaterdag. Na een uitgebreid ontbijt in het hotel, checked iedereen uit en staan we zondag om 10:30 op het ijs voor een bijna 2 uur durende clinic. Tom den Heijer, Femke Mossinkhoff, Anna den Hertog en Nienke den Hertog zijn gedurende de zondag onze instructeurs. Behalve serieus werken aan technische schaats uitdagingen is er ook tijd om te spelen. Met behulp van een soort kwartetten met marathon ploegen, blijkt hoe fanatiek iedereen is. Er wordt hard en snel geschaatst zonder uitzondering. Gelukkig is er een geheel verzorgde lunch als onderbreking voordat we aan het tweede en laatste deel van de zondag beginnen, iedereen heet het uiterste gegeven tijdens het kwartetten. Ook de laatste twee uur “schieten” voorbij. En wat blijkt, als iedereen z’n best doet kan diep zitten nog veel dieper. In die laatste training wordt door een van de trainers een uitspraak gedaan die me het meest is bijgebleven en zeker voor mij iets nieuws toevoegt: “Stomp in de maag, kont omlaag”. Na een laatste chocomel met slagroom o.i.d. in het café/restaurant is het tijd om naar huis te gaan. Ik heb het idee dat iedereen met een moe maar voldaan en “ik heb weer wat geleerd” gevoel naar huis gaat, ik in ieder geval wel. In de whatsapp groep verschijnen tijdens het weekend vele foto’s, maar ook filmpjes van schaatsende trimmers. Als ik mezelf achteraf in zo’n filmpje zie rijden denk ik “Na bijna 50 jaar schaatsen heb ik het al aardig onder de knie”, maar volgend jaar moet ik zeker weer aan dit weekend deelnemen, want er valt nog van alles te verbeteren.
Vijftig ronden samen met de C1 dit keer. Anders dan anders mag de C1 gewoon aan de wedstrijd deelnemen, achteraf zal aan de hand van de transponders een C1 en C2 klassement gemaakt worden. Zoals ik van te voren al dacht rijdt de c1 het hele peloton uit elkaar. Pakken ze al snel een ronde op het peloton samen met enkele C2 rijders. Het tempo is vanaf het begin hoog en het peloton valt regelmatig in stukken uit elkaar. Dan gaat de C rijders het nog een keer proberen om een ronde in te halen op het peloton. Er gaan dit keer echter wel heel veel C2 rijders mee. Ondertussen zit ik in een groepje dat achteraan de aansluiting heeft verloren. We rijden uiteindelijk wel een gat dicht naar het groepje voor ons, maar ik heb het gevoel dat we met te weinig zijn om het peloton genoemd te worden en dat we dus langzaam maar zeker een ronde achter raken. Uiteindelijk zijn we weer één peloton als rr wordt omgeroepen dat iedereen behalve drie C1 rijders moeten af-sprinten bij het rondebord op 46. De drie C1 rijders hebben blijkbaar nog een ronde weten in te lopen op het peloton. Ik probeer nog wel mee te sprinten maar echt veel energie heb ik niet over en ik kom als laatste over de finish. Ik ben 28ste blijkbaar zijn er van de 49 deelnemers nog aardig wat afgevallen.
Met veertig rijders staan we klaar voor een wedstrijd over vijfenveertig ronden. In de loze ronde rij ik achterin en als de bel gaat die het begin van de wedstrijd aangeeft besluit ik om toch maar wat meer voorin te gaan rijden. Ik ga buitenom het peloton heen maar kom niet echt naar voren. Het tempo van het peloton blijkt dusdanig hoog is dat een beetje versnellen niet genoeg is. Die snelheid, blijkt achteraf, blijft de eerste twintig ronden zo. Vandaar dat het niemand lukt om aan het peloton te ontsnappen. Af en toe breekt ‘t peloton in stukken en soms zit bij het eerste stuk, soms bij het tweede maar gelukkig is er altijd wel iemand die het gat dicht rijdt. Tien ronden voor het einde is het duidelijk dat het een eindsprint gaat worden op dit, voor het eerst, prima ijs dat goed blijft tot het eind. Ik zit voorin en kan alle versnellingen bijhouden. Toch gaat het een keer mis, in de bocht vallen er drie rijders vlak voor mij. Een van drie glijdt naar binnen in plaats van naar buiten in de bocht. En op één been lukt het me om nog net om ‘m te ontwijken. Het gaat natuurlijk wel ten kosten van mijn snelheid en als ik op de laatste honderd meter bijna helemaal buitenom de bocht uit kom, zit ik achter iemand die niet meer versneld. Nog verder buitenom kan niet, is is daar wel plek, maar het ijs is daar niet gedweild en zou me zeker vertragen. Uiteindelijk een 15 plaats, waar ik zeker niet ontevreden over ben na twee dagen geveld te zijn geweest door Corona.
Weer een grote groep rijders, maar een stuk beter ijs dan vorige keer. In eerste instantie zouden we 30 ronden rijden maar op het laatste moment is dat veranderd in 40. Het weerhoud een aantal rijders er niet van om al vanaf het begin een ontsnappingspoging te doen. Als ik zie hoe groot de groep is die inmiddels honderd meter voorsprong heeft, besluit ik om een poging te doen om er naar toe te rijden, gelukkig denken enkele andere rijders daar ook zo over een we komen aardig in de buurt, toch lukt het niet om aan te sluiten en langzaam maar zeker pakken acht rijders een ronde voorsprong. Het peloton moet bij het ronden bord op zes af-sprinten en ik probeer naar voren te gaan in het peloton om gedoe te voorkomen. Met nog drie honderd meter te gaan heb ik een aardige snelheid en begin buitenom mensen in te halen. Totdat voor mij een rijder plotseling stopt met schaatsen en overeind komt ik weet een botsing te vermijden, maar mijn snelheid is verdwenen. De laatste bocht en de laatste honderd meter kan ik niks meer goedmaken en in de uitslag ben ik uiteindelijk 22ste.
Het is nog steeds erg warm om te schaatsen op een kunstijsbaan, toch staan we met 40 C2 rijders klaar voor een wedstrijd over 35 ronden. Net als vorige keer probeer ik te ontsnappen aan het peloton maar mijn pogingen stellen weinig voor en er gaan weinig mensen mee. Het zachte ijs zorgt er voor dat het zwaar is om een met een klein groep een voorsprong op te bouwen en uiteindelijk lukt dat dan ook niemand in het peloton. Een peloton sprint blijkt onvermijdelijk. Door het grote aantal deelnemers rijden we de laatste 2 ronden 3 rijen dik en is het moeilijk om een goede positie te krijgen of te behouden. Zeker als er ook om me heen rijders vallen. Met veel gedrang wringt een rijder zich voor mij er tussen. Ik laat het gebeuren om een val te voorkomen, maar daarna laat de rijder een gat vallen. Ik moet de laatste driehonderd meter dat gat dicht rijden en ook nog proberen buitenom naar voren te komen. Het lukt me niet om echt te versnellen en kom als 14de over de finish. Volgende keer niet zomaar iemand er tussen laten, ondanks het risico van een val.
Vooraf aan de wedstrijd vragen verschillende mensen, “ga je weer een rondje pakken?”. Ik zou het graag nog een keer doen wat ik vorige week deed, maar ik rende eerder op de dag een 10Km en alhoewel mijn benen prima voelen de eerste ronden op het ijs. Weet ik dat het moeilijk gaat worden. Als er na een ronde of tien drie rijders van het peloton weg zijn lijkt de geschiedenis zich te herhalen. Ik rij samen met een andere rijder van het peloton weg en dichter na de drie ontsnapten. Van achter ons komt nog een derde rijder die echter met zo’n snelheid ons voorbij gaat dat we niet kunnen aansluiten. Ik heb steeds meer moeite om de kop over te nemen, maar dankzij de andere rijders kunnen we bijna aansluiten bij het kop groepje. Die komen dan echter overeind en al snel sluit he peloton weer aan. Vijf ronden voor het einde zit ik nog steeds achter het midden van het peloton en ik weet dat ik om de sprint mee te kunnen doen voorin bij de eerste 15 moet zitten. Een peloton van nog bijna 40 rijders in de strijd voor de sprint maakt dat we met drie rijen dik rijden en dat naar voren gaan moeilijk word. Als ik dan eindelijk meer voorin zit, valt er iemand voor me in de bocht en verlies ik plaatsen. De laatste ronde probeer ik buitenom te rijden maar voor de laatste bocht raak ik hard met mijn schaats de schaats van een andere rijder en val bijna. IK blijf staan maar het kost me wederom wat plaatsen en zo kom ik als 23ste over de finish.
De allereerste (test) marathon van het nieuwe seizoen ging helaas niet door. Deze eerste marathon telt gelijk voor het klassement en gaat maar liefst over 45 ronden. Al vanaf het begin proberen er rijders te ontsnappen aan het peloton. Uiteindelijk lukt het een klein groepje die op weg lijkt naar een ronde voorsprong. In de hoop dat anderen met me mee gaan, versnel ook ik en rij echter al snel 50 meter alleen voor het peloton. Er komt gelukkig nog iemand vanuit het peloton en samen rijden we naar een van de afvallers van het kopgroepje. Met z’n drieën lukt het uiteindelijk om ook een ronde voorsprong te krijgen. Het duurt best wel lang voor we uiteindelijk bij het peloton aansluiten en ondertussen ben ik enkele keren volledig kapot gegaan. Ik krijg weinig tijd om te herstellen in het peloton, want met het ronden bord op elf krijgt het peloton de bel en moet in met negen anderen strijden om de eind overwinning. De laatste tien ronden is een gevecht met mezelf en uiteindelijk ga ik als achtste over de finish. Natuurlijk met een geweldig gevoel, ik heb een ronde voorsprong en eindig in de top tien.
De laatste marathon en tevens de laatste keer schaatsen dit seizoen. Na de marathon sluit de baan en is het een zomer wachten tot er weer geschaatst kan worden. In de kleedkamer maakt een jonge groep rijders plannen voor de wedstrijd. Maar zoals het gaat met alle aanvalsplannen, bij het eerste contact met de “vijand” klopt er niets van. De eerste tien ronden gingen door de strijdlust het hardst en op een gegeven moment was er een groep rijders met een aardige voorsprong. Omdat de rest van het peloton de moed nog niet opgaf en omdat de kopgroep niet samen werkte, konden we toch weer aan sluiten. Al mijn krachten waren echter al verbrand , door helemaal achterin te rijden en enkele gaten dicht te rijden die achterin het peloton altijd verschijnen. Als we zes ronden voor het eind de bel krijgen roept er nog iemand achter mij, “kom op, nu sprinten”, ik rij achterin en heb de benen niet om ook maar iets van een sprint te doen. 21ste wordt ik uiteindelijk. Ik voel mijn spieren op vreemdste plekken, ik heb waarschijnlijk toch geprobeerd mijn knie te ontlasten door op de andere plaatsen mijn spieren te spannen.
