Een jaar geleden was de eerste ook de laatste marathon van het seizoen, dit keer verloopt dat hopelijk anders. Wel doe ik weer mee met de C1 ondanks dat de verleiding om me weer in te schrijven bij de C2 groot was. De organisatie neemt de tijd en na iedere categorie is er een dweil. Eindelijk aan de start van de veertig ronden zie ik me omringd door oud gedienden maar ook door een enthousiaste groep jonge rijders. Al tijdens de loze ronde wordt duidelijk dat die jonge rijders nog wat te leren hebben. Ze fladderen rond het in peloton en rijden buitenom zo’n 15 tot 30 meter per rondje meer dan de ervaren rijders die in een constant tempo, of een voorsprong nemen of rustig als peloton blijven rijden. Ik rij ondertussen constant op mijn maximum maar gelukkig heeft de rest dezelfde cadans en als ik denk, nu even rustig, gaan ook de meeste iets rustiger. Na een ontsnapping van een groep van acht lukt het uiteindelijk twee rijders om een ronde in te lopen en moet het peloton bij het rondebord op zes afsprinten. Ik doe niet mee met de sprint maar ga zeker met een heel goed gevoel over de finish: ik heb de 33 ronden van de C1 in een hoog tempo volledig uitgereden! Als ik van het ijs stap voel ik in mijn benen de 10km hardlopen van de ochtend. Dit was een een “training” marathon, volgende week de eerste echte.